Moje lato z komarami

Jezioro... cisza... las... i ... szczekanie psa.
Jest moc i oddechu nabieram i najchętniej bym stąd w ogóle nie wracała do mojej codzienności. I nie przeszkadza nawet, że pies się zakochał i piszczy, i tęskni codziennie, bo w domku nieopodal - dwie śliczne sunie rasy yorkshire.

Jezioro i otaczająca je przyroda działają na mnie kojąco . Nie ma tu sklepów ani żadnych wielkomiejskich atrakcji. Zawsze, kiedy tu przyjeżdżamy chciałoby się zostać na dłużej...

Zdawać by się mogło, że czas się w tym miejscu zatrzymał.

Jednak codziennie jest inaczej. Otaczająca nas fauna i flora nieustannie się zmienia . Za każdym razem można obserwować coraz to inne osobliwości przyrody.

 Jedni goście wyjeżdżają, drudzy przyjeżdżają...

Nie ma tu rzeczy zbędnych, które zakłócałyby ten niezwykły - dla nas mieszczuchów - codzienny rytuał.

I nawet zgubienie się w lesie nie wyprowadza nas z równowagi.

Wręcz przeciwnie - budzi w nas ciekawość i brniemy dalej w nieznane mimo, że nie wzięłyśmy ze sobą ani zegarka, ani telefonu, ani jedzenia i picia, ani latarki, ani nic do okrycia.

Maszerujemy sobie z Werą, robiąc po drodze zdjęcia i opowiadając różne śmieszne historie, jakby nigdy nic.

Na szczęście jest z nami Toffi  i to on wyprowadza nas z lasu na właściwą drogę.

  A może to herbatka z kwiatów dziurawca, zebranych  własnoręcznie na polanie, działa na mnie tak uspokajająco ?

Niestety - koniec sielanki ! Czas wracać do domu !

Bungalowy na plaży już czekają na nowych mieszkańców.

" Takie tu lasy i takie drzewa,

bezdroża, że nie śniło się nikomu.

Coś we mnie tańczy, coś we mnie śpiewa,

i jeszcze nie chce mi się wracać do domu "