Całe życie przygotowujemy się do odejścia
i nie możemy się do tego przygotować.
3 października odszedł na tęczowy most nasz piesek Oli.
Trudne to dla nas chwile...
Oli to jeden z piesków, które otrzymaliśmy wraz z zakupionym domem.
Był pieskiem bardzo radosnym, czujnym i miał tzw. charakterek.
Zawsze pierwszy witał nas głośnym szczekaniem. Nie raz witając się ze mną porwał mi rajstopy, a kiedyś nawet zerwał mi złoty łańcuszek.
Wszystko mu wybaczałam. To przecież mały piesek i wiedziałam, że taki po prostu był. W stosunku do obcych był raczej nieufny i starał się pokazać, że jest groźny
i on tu rządzi.
Najgorsze było to, że bardzo nie lubił strzyżenia. Często więc wyglądał jak stary mop do mycia podłogi. Czasami udało nam się ostrzyc tylko jeden bok i kawałek łapy, a resztę odkładaliśmy na później, by pies się nie denerwował.
Nawet groomerzy nie chcieli podjąć się zadania ostrzyżenia Olego.
Przez pięć wspólnie spędzonych lat udało nam się
wypracować własną metodę: łagodności i nagradzania,
by Oli nie bał się maszynki i nożyczek.
Kochaliśmy go i poczucie straty jest ogromne,
bo przeżyliśmy razem wiele radosnych chwil.
Przez harce i różne śmieszne, a czasem nawet nerwowe sytuacje
bardzo się z Olim zżyliśmy.
Pewnego wieczoru Oli zaczął kaszleć i krztusić się. Na początku myślałam, że coś zjadł i mu zaszkodziło, ale niepokojący kaszel powtarzał się zbyt często. Następnego dnia rano Oli ne miał już siły.
Odksztuszał z krwią... Tuląc go w ramionach, zaniosłam do weterynarza, by ratował pieska... płakałam... byłam zupełnie bezradna.
Okazało się, że Oli ma chore serce i obrzęk płuc.
Ale jak to ??? - zadawałam sobie pytanie.
Wcześniej nie chorował i nic nas nie zaniepokoiło.
Po trzech dniach podawania leków... Oluś zasnął.
Żegnaj kochany !
Smutno nam teraz bez Ciebie.
Takiego Cię zapamiętamy...
