Przez ostatnie dwa tygodnie nie sprzątamy, nie gotujemy,
nie prasujemy, nie pierzemy, grzybów nie zbieramy,
nie porządkujemy ogrodu, mało śpimy, nie dojadamy, nie odpoczywamy...
Na twarz padamy.
Nie przypuszczałam , że tak właśnie będzie. Wszystko to za sprawą przeprowadzki i remontu w mieszkaniu mojej mamy.
Zaangażowanie
Moja mama przez kilkanaście lat mieszkała w bloku na trzecim piętrze.
Za wysoko już było dla Niej i zaczęła szukać mieszkania usytuowanego trochę niżej. Zaoferowałam swoją pomoc. Przez całe lato szukałyśmy mieszkania,
ale nie same. Sprawy oddałyśmy w ręce zaufanej agencji nieruchomości.
Przez kilka miesięcy obejrzałyśmy wiele mieszkań. Wspierałam mamę jak tylko mogłam. Przyjeżdżałam na oglądanie każdego kolejnego lokum,
by przy Niej być i doradzić, a do miasta mam 20 km.
Jeszcze wtedy nie wiedziałam jak bardzo się w to wszystko angażuję i jakie będą tego skutki.
Znalazłyśmy mieszkanie !
Najpierw była radość i niedowierzanie. Mieszkanie ma duży potencjał: jest słoneczne, na parterze, ma duże okna, znajduje się w kamienicy w centrum miasta. Formalności zostały załatwione.
Czas na remont !
Teraz dopiero dotarło do mnie, że zostaliśmy sami na polu bitwy - ja i mój mąż.
Brat - zajęty swoimi sprawami, widząc mój zapał - wycofał się kompletnie
z wszelkich form pomocy. Smutno. Na remont i przeprowadzkę mieliśmy tylko dwa
i pół tygodnia. To trochę mało, gdy codziennie chodzi się do pracy.
Czasu zostaje niewiele.
Za każdym razem po pracy i przed pracą biegłam do mamy na trzecie piętro
z pustymi kartonami i wynosiłam pełne, by potem było mniej.
Mąż wyburzał i wznosił ściany, gipsował, tynkował.
Ja z siostrą i siostrzeńcem wynosiliśmy gruz, a potem
malowaliśmy ściany i sufity, układaliśmy panele.
Nic by się oczywiście nie stało, bo lubię poszukiwania mieszkań
i lubię remonty - to takie ekscytujące, ale po prostu już padam
na twarz - razem z moim mężem, który cały czas wspiera mnie w tych działaniach.
Przeprowadzka
Nareszcie nadszedł ten dzień !
Umówiliśmy się na dziewiątą rano z moją młodszą siostrą. Nasi synowie dołączyli po szkole. Mąż przyjechał dużym samochodem z przyczepką.
Niezliczoną ilość razy wspinaliśmy się na trzecie piętro ( 51 schodów !!! ), by znosić do auta kolejne kartony, pudła, wypełnione po brzegi worki i torby z drobiazgami. Na moją sugestię: czy można coś wyrzucić? - mama reagowała bardzo nerwowo, więc ustaliłyśmy z siostrą, że już nie będziemy się o nic pytać.
Ładowałyśmy wszystko - jak leci.
Horror ! Jak można mieć tyle rzeczy ??? Jak ???
Postanowienie
Postanowiłam sobie, że nie dopuszczę do zagracenia swojego otoczenia.
Jeśli będę miała zamiar kupić nowe spodnie to w zamian
za to pozbędę się starych. Jeśli będę chciała kupić garnek, to jeden z moich garnków będę musiała wyrzucić lub komuś oddać.
Taki mam plan, by nie gromadzić rzeczy, bo to nie jest fajne ani nikomu potrzebne. Rzeczy nas ograniczają !
Nie jest ważne to co i ile się posiada, ale to jakim się jest człowiekiem
i co się sobą reprezentuje.
Zrobię przegląd wszystkiego, nie tylko ubrań.
Sprawdzę, których rzeczy nie używam i rozstanę się z nimi.
Epilog
Remont jeszcze nie skończony.
Jest mama z pieskiem w nowym mieszkaniu i zawalone pudłami pokoje.
Teraz jeszcze trzeba je tylko uporządkować, podłączyć wodę, gaz, powiesić szafki kuchenne i... chyba będzie można już mieszkać.
A my powinniśmy koniecznie odpocząć..
