Dawno nie uczestniczyłam w jarmarku
jako wystawca, ale... najlepiej będzie jak zacznę od początku.
Trzy tygodnie temu koleżanka powiedziała mi o jarmarku
wielkanocnym w Koszalinie. Zadowolone i pełne entuzjazmu uzgodniłyśmy,
że razem się zapiszemy.
Natychmiast chwyciłam za telefon, zgłosiłam nasz udział oraz
zarezerwowałam miejsca. Potem zabrałam się za tworzenie.
Na dzień przed jarmarkiem poczułam, że w ogóle nie mam ochoty tam jechać.
To chyba stres !? W dodatku późnym wieczorem
koleżanka napisała do mnie wiadomość, że niestety nie pojedzie.
Zrobiło mi się przykro. Co robić ?!
Rano, po zjedzeniu lekkiego śniadanka, z ciężkim sercem zapakowałam moje rękodzieło do samochodu i mimo wszystko ruszyłam w drogę.
Jarmark odbywał się w nowym miejscu, w dzielnicy Jamno,
gdzie powstała Zagroda Jamneńska .
Bez trudu trafiłam do celu, a tam czekała mnie niespodzianka: zakaz wjazdu
i stojący na jezdni młodzi ludzie w żółtych kamizelkach.
Na szczęście to wszystko po to, żeby pokierować wystawców !
Gdy wręczono mi plakietkę uczestnika od razu poczułam się ważna
i zaopiekowana !
Po stawieniu się na placu muzealnym, szybko znalazłam panią Ewę
z działu etnografii. Podeszłam do niej, by potwierdzić swoje przybycie,
ale właśnie rozmawiała z nią jakaś dziewczyna, której - jak się okazało - nie było
na liście zapisanych.
Pani Ewa z zakłopotaniem przewracała kartki, nie mogąc znaleźć
tego, czego szukała. Powiedziała więc, że najpierw załatwi mnie,
bo będzie szybciej. Na to ja zaczęłam się tłumaczyć:
- Przyjechałam sama, bo moja koleżanka niestety nie mogła i...
- nie dokończyłam zdania, bo w tym momencie zaświeciło nad nami słońce
i rozwiązały się wszystkie problemy !
Grymas z twarzy pani Ewy zniknął bezpowrotnie
i zamienił się w najpiękniejszy uśmiech.
- Będzie Pani dzielić stoisko z panią Ulą. - powiedziała stanowczym
tonem do stojącej obok dziewczyny i wskazała nam stragan, na którym
mogłyśmy rozłożyć swoje wytwory.
Odtąd już byłam spokojna. Mimo mojego wcześniejszego zwątpienia i niepewności oraz absencji mojej znajomej - wszystko szczęśliwie się poukładało.
Po raz kolejny poczułam, że Ktoś nade mną czuwa :)
Czas na jarmarku upłynął nam szybko i radośnie.
Dominika - moja towarzyszka i dobry anioł w jednej osobie -
okazała się być przemiłą, młodą kobietą o wielkiej pasji,
której na imię : ceramika.
W wolnych chwilach, popijając wodę z cytryną rozmawiałyśmy sobie
o naszych pasjach.
Wiem na pewno, że nie był to czas stracony. Ponadto miałam niebywałą okazję
przyjrzeć się z bliska ceramicznym dziełom i... zakochałam się w...
tych misternie wygniecionych z gliny: miseczkach, talerzykach, serduszkach, ptaszkach i barankach !
Widać w tych pracach wielkie serce i radość tworzenia !
Zapraszam na stronę Dominiki !
Sami zobaczcie tu - KLIK, co Ona wyprawia z tą gliną !
