Pod moim postem o motylach - KLIK- kilka osób napisało, że odwiedzili insektaria i motylarnie w Polsce i na świecie. Zapragnęłam i ja odwiedzić takie miejsce. Dość szybko udało mi się zrealizować ten pomysł. Okazało się, że w tym roku w Koszalinie powstała motylarnia, więc nie namyślając się zbyt długo po prostu tam pojechałam.
Motylarnia znajduje się na obrzeżach miasta. To miejsce, w którym panuje specyficzny, tropikalny mikroklimat. Pani, która codziennie otwiera i zamyka podwoje tego egzotycznego świata oraz dba o owady jest prawdziwą pasjonatką tych delikatnych stworzeń.
Wchodząc do motylarni należy zachować spokój, nie wykonywać gwałtownych ruchów oraz uważnie patrzeć pod nogi i wokół siebie, by nie zadeptać jakiegoś motylka. Najlepiej jest zdjąć okrycie wierzchnie, gdyż jest tam naprawdę gorąco i wilgotno, podobnie jak w deszczowym lesie amazońskiej dżungli.
Lepidopterologia to dział entomologii, zajmujący się badaniem motyli. Motyle występują na wszystkich kontynentach oprócz Arktyki i Antarktydy. Obecnie na świecie żyje około 150 tysięcy gatunków motyli, z czego w Polsce ponad 3 tysiące. Motyle osiągają wielkość od 3mm do 30 cm. Motyl rozróżnia tylko trzy kolory: czerwony, żółty i zielony. Czułki motyli pełnią funkcję uszu i nosa. Odbierają fale dźwiękowe, drgania podłoża i są narządem węchu. Niektóre motyle są bardzo ciekawskie i ufnie siadają na ramieniu, nie bojąc się człowieka, ale są i takie, które trudno jest obserwować, ponieważ cały czas przemieszczają się, poruszając skrzydłami i unikają bliższego kontaktu.
Motyle mogą osiągnąć podczas lotu prędkość nawet 50 km/godzinę. Aby odstraszyć drapieżnika, niektóre motyle potrafią piszczeć.
Motyl sowa
Caligo memnon - to motyl nazywany sową, ponieważ wzór na jego skrzydłach przypomina sowie oczy. Jest aktywny nocą, a w ciągu dnia przesiaduje na pniach drzew. Występuje w deszczowych lasach Środkowej i Południowej Ameryki.
Żywi się sokami gnijących owoców.
Papilio palinurus - ten zielono-szmaragdowy motyl z rodziny paziowatych żyje w południowo-wschodniej Azji.
Morpho menelaus - to niezwykle atrakcyjny motyl z rodziny rusałkowatych. Jego niebieskie skrzydła pokrywają łuski, które działają jak pryzmat, załamując światło. Wtedy ukazuje się piękny niebieski, metaliczny połysk, który służy do odstraszania drapieżników. Spodnia część skrzydeł jest brązowa i matowa. Gdy motyl odpoczywa ze złożonymi skrzydłami jest prawie niewidoczny. Występuje w Ameryce Środkowej i Południowej. Lubi żywić się sokiem, wyciekającym ze zwierzęcych odchodów. Postać dorosła żyje przez około 2 tygodnie. Trudno jest zbliżyć się do niego, by zrobić zdjęcie, gdyż jest bardzo płochliwy.
Papilio lowi - to gatunek motyla z rodziny paziowatych. Występuje jedynie na Filipinach i w Indonezji. Samica jest nieco mniejsza od samca i ma czarne skrzydła. Natomiast samiec ma zmienne ubarwienie skrzydeł. Przednie są jasnobrązowe z ciemnym użyłkowaniem i czerwoną plamką u nasady. Tylne skrzydła są od ciemnych do jasnych z pomarańczową albo ciemną przepaską zewnętrzną. Zobaczcie ! Czyż nie jest piękny ?!
Ćma azjatycka
Attacus atlas, czyli Pawica atlas to motyl nocny, uznawany za trzecią największą ćmę świata. Występuje w Azji Południowo-Wschodniej, południowych Chinach
i Indonezji. W ciągu dnia przesiaduje z rozłożonymi skrzydłami na pniach drzew. Rozpiętość skrzydeł tej ćmy wynosi 25-30 cm. Dorosła postać żyje zaledwie kilka dni, bez jedzenia i picia, gdyż aparat gębowy nie pozwala na odżywianie się. Motyl ten ma do dyspozycji jedynie zapasy zgromadzone podczas życia larwalnego. Samica wydziela feromony płciowe, wyczuwane przez samca za pomocą pierzastych czułków z odległości nawet 5 km. Po złożeniu jaj samica i samiec kończą żywot.
Martwy liść
Kallima inachus - to mistrz kamuflażu w świecie motyli. Skrzydła tego motyla mają kształt liścia, gdy znajdują się w pozycji zamkniętej. Podobieństwo do wysuszonego liścia jest bardzo realistyczne, stąd nazwa "martwy liść". Głównym wrogiem tego motyla są ptaki. Gdy owad znajdzie się w niebezpieczeństwie zaczyna latać szybko i nieregularnie, a następnie zmienia się w spadający liść.
Gdy skrzydła są otwarte mają zabarwienie czarne u wierzchołka z pomarańczową przepaską oraz ciemnoniebieską podstawę. Motyl ten występuje w Indiach, Nepalu, Bangladeszu, Tajlandii, Laosie, Tajwanie i Wietnamie. Żywi się sokiem drzewnym, zbyt dojrzałymi owocami oraz gromadzi się tam, gdzie jest mokra gleba, obornik lub padlina w celu pozyskania soli mineralnych i aminokwasów.
Papilio cresphontes - jest największym motylem w Ameryce Północnej. Rozpiętość skrzydeł wynosi od 14-19 cm. Żywi się nektarem z kwiatów oraz sokiem z odchodów zwierzęcych. Larwa tego motyla określana jest przez rolników mianem: "pomarańczowy pies", gdyż żeruje ona na młodych drzewkach pomarańczy, uszkadzając owoce.
Malachit
Siproeta stelenes - ten piękny, malachitowy motyl występuje w środkowej i północnej części Ameryki Południowej. Skrzydła są czarne i błyszcząco zielone. Dorosłe osobniki żywią się nektarem kwiatowym, gnijącymi owocami i łajnem nietoperzy.
Graphium agamemnon - to uroczy zielono-czarny tropikalny motyl, zwany "zielonym trójkątem". Występuje w Azji Południowo-Wschodniej i Australii. To motyl bardzo aktywny, stale trzepocze skrzydłami, nawet wtedy, gdy pobiera nektar z kwiatów.
Jeśli kiedyś wybierzecie się do motylarni to na pewno zobaczycie jeszcze wiele innych, równie zadziwiających motyli... Gdy przyglądałam się motylom, a potem szukałam informacji o nich przypomniało mi się, że gdy byłam dzieckiem zbierałam znaczki pocztowe. Bardzo popularne serie i chyba najbardziej kolorowe były właśnie te z motylami.
Po raz pierwszy motyle usystematyzował szwedzki przyrodnik i lekarz, Karol Linneusz w 1758 roku. Wyróżnił wtedy trzy działy z siedmioma podgrupami. Później jeszcze kilkakrotnie zmieniały się podziały, uwzględniające kolejno: budowę, morfologię, wielkość, pory aktywności itp.
Obecnie wyróżnia się 4 podrzędy motyli, ale mnie wystarczy najprostszy podział na: motyle dzienne i nocne.
