Gdzie jesteś przyjacielu ?!

Szczęście, przyjaźń, miłość - cóż znaczą te wszystkie słowa ?
Myślałam, że wiem, ale chyba jednak moje wyobrażenia nie pokrywają się z brutalną rzeczywistością.
Wydaje nam się, że jesteśmy z kimś w przyjacielskich stosunkach... no właśnie : wydaje nam się. A co to w ogóle jest ? Zaczynam wątpić w ich istnienie.
Przyjaciel - to ktoś, na kogo mogę liczyć, ale kiedy, jak ?
Czy mogę na niego liczyć  bez ograniczeń ? Tak właśnie myślałam, że bez, a nie np. od 15:00 do 19:00, bo potem to już nie, bo... mąż wraca z pracy lub zmęczony będę lub jakieś tam inne wymówki.
W dzisiejszych czasach przyjaciel to ktoś bardzo mało popularny
i rzadko spotykany. Zastanówmy się : ile jest takich osób, na które możemy naprawdę liczyć ?
Druga kwestia : na ile my sami moglibyśmy poświęcić się w imię przyjaźni ?
I tutaj już kończy się nasz heroizm.
Przecież każdy chce mieć prawo do prywatności, do czasu dla siebie i do samodzielnego dysponowania tym czasem. Nie chcemy, by ktoś nam narzucał, co i kiedy mamy robić. To oczywiste.
Dochodzę do wniosku, że przyjaźń polega na dawaniu, bo przyjaciel to ktoś, kto nas wysłucha, będzie przy nas w trudnych chwilach i nie zawiedzie nas . Polega to na bezgranicznym i bezinteresownym dawaniu swojego czasu, okazywaniu zrozumienia i akceptacji.
Och !!! Musiałam dożyć tylu lat , by to zrozumieć ?! 
Nie można tu mylić koleżeństwa z przyjaźnią ! Chociaż często nam się wydaje, że ta koleżanka, ten kolega - to już prawie przyjaciel. Prawie !?- więc jednak nie. Nie mylmy tego !
Mało jest osób , na które można liczyć i które nas rozumieją.
Dlaczego o tym piszę ? Tak mnie jakoś naszło, jak co roku z powodu nadchodzących świąt - chyba.

W tym roku postanowiłam zadzwonić do osób, których z różnych powodów dawno nie widziałam i kontakt nam się troszkę jakby urwał, a drogi się rozeszły, choć wcale tego nie planowaliśmy.
Jedną taką rozmowę już odbyłam i muszę Wam powiedzieć, że była to ciepła i bardzo przyjemna pogawędka.
Czasami tak jest, że nie dzwonimy do kogoś, bo czekamy, że ta osoba zadzwoni pierwsza. Myślimy : dlaczego nie dzwoni, może mnie już nie lubi, może się pogniewała ? Dlaczego to ja zawsze muszę dzwonić pierwsza ? - A dlaczego nie ???
Właśnie, że pierwsza sięgnę po telefon  i dowiem się, co takiego się wydarzyło, że się długo nie widzieliśmy czy też nie słyszeliśmy.

Muszę się Wam przyznać, że ten łańcuszek dobrych telefonów rozpoczęła moja ciocia. Ja sama pewnie nie wpadłabym na ten pomysł, gdyby nie ona, która zadzwoniła do mnie pierwsza po ponad rocznym niewidzeniu się i niesłyszeniu.
Przez ten długi czas każda z nas toczyła swoje, mniej lub bardziej skomplikowane życie. Ja miałam żal do cioci, a ona do mnie. Jednak, gdy zadzwoniła - wszystko sobie wyjaśniłyśmy i "kamień spadł mi z serca".
Zachęcam Was, kochani do takich rozmów przedświątecznych. Myślę, że to dobry sposób na przygotowanie się do Świąt Bożego Narodzenia, bo Bóg i dobro są przecież w drugim człowieku i nie ważne czy jesteś biedny czy bogaty, ani to ile świecidełek jest na sklepowych półkach.