Nigdy nie wracaj tą samą drogą

Bardzo lubię jeździć na rowerze, ale tu, gdzie teraz mieszkam nie ma ścieżek rowerowych, a jezdnia jest wąska i w dodatku podziurawiona. Jednak nie zniechęca mnie to i gdy tylko mam czas dosiadam mojego "rumaka" i pędzę przed siebie.

Do małego plecaka włożyłam już butelkę z piciem, batona, mapę i pelerynę przeciwdeszczową. Jeszcze tylko okulary i rękawiczki. 

Wsiadam na rower i w drogę ! Ostrzegam: będzie szybko i trochę niebezpiecznie!

Cel dzisiejszej trasy - sprawdzić drogę do rezerwatu leśnego i do Dobrzycy.

Początek drogi jest mi dobrze znany, więc jadę szybko, mijam ludzi, zbierających jagody w lesie. Następnie przecinam drogę krajową nr 6 i wjeżdżam w nowiutką drogę asfaltową, która wije się między polami, przez zupełne odludzie. Widzę w oddali dwa bawiące się na polu psy. One też mnie zauważają, bo nagle przestają się bawić i spoglądają w moim kierunku. Nie spuszczam z nich wzroku i powoli jadę dalej. Udało się ! Hura ! Psy powróciły do swoich harców.

Za moment wjeżdżam w niewielki leśny zagajnik. Nagle na drogę wychodzi z lasu duży, biały pies i staje na środku. Zwalniam, bo nie wiem jak psisko zareaguje, ale widząc mnie zwierzę spokojnie usuwa się między rosnące przy drodze krzewy i pozwala mi przejechać.

Droga biegnie między polami. Jest tak pięknie, świeci słoneczko. Mijam pracujących w polu ludzi. Dojeżdżam do wioski i tu zaczyna się droga, którą zamierzam sprawdzić. Lubię poznawać nowe drogi i bezdroża. Mijam domy i ludzi. Jak na razie droga jest całkiem w porządku. Po chwili z asfaltowej zmienia się w piaszczystą, potem polną, a dalej to już trudno poznać czy to w ogóle jest droga czy nie.

Przede mną pola chabrów i rumianków. Takiego malowniczego pejzażu jeszcze nigdy nie widziałam. Jest cudnie !!! Rozkoszuję się tym widokiem i co chwila zsiadam z roweru, by zrobić zdjęcie.

Przede mną wzniesienie. Wjeżdżam więc pod górkę, ale co to ?

Widzę rząd pszczelich domków. Kto je tutaj postawił - na zupełnym pustkowiu?! Domki ustawione są równolegle do ścieżki, którą jadę i tworzą dziesięciometrowy ciąg. Co robić ? Nie zatrzymując się - jadę dalej. Gdy mijam osiedle pszczół silny wiatr wieje niemiłosiernie i popycha owady prosto na mnie. Zaciskam usta, a prawą dłonią przysłaniam twarz. Pszczoły uderzają w moje ubranie, w odsłonięte łydki, wplątują się we włosy, ale nie ma już odwrotu - muszę jechać ! Przez ułamek sekundy przypominają mi się sceny z filmu "Rój". Co ze mną będzie ? - nie mam czasu na myślenie, a o robieniu zdjęć w takiej chwili nawet nie ma mowy. Nie zatrzymuję się i udaje mi się przejechać.

Dumna jestem z siebie, że nie zrezygnowałam, ale też obiecuję sobie, że za żadne skarby nie wrócę tą samą drogą.

Nagle droga rozwidla się. Zatrzymuję się na chwilę, by napić się soku i sprawdzić mapę rowerową.

Okazuje się, że powinnam jechać prosto, czyli przez las. Tak też czynię. Niestety droga zamienia się w rozjeżdżone błoto. Początkowo więc prowadzę rower,  sprytnie omijając kałuże, a gdy wydaje mi się, że błota jest już mniej - wsiadam na rower i jadę.

Za moment jednak grzęznę w rozmokłej ziemi i ląduję prawą nogą w czarnej mazi. Rower przechyla się razem ze mną i w ostatniej chwili ratuję plecak, który zsuwa się z bagażnika i wisi na pasku tuż nad błociskiem. Ufff...

Trampki ubabrane, koła i osłona łańcucha też, ale ja - cała i ... zadowolona z siebie oczywiście !

Spoglądam w dal. Nagle przed moimi oczami coś migoce na samym środku czarnej, żużlowej drogi. Podchodzę bliżej, by zobaczyć: co to? 

To przystanek dla motyli - tak go nazwałam, bo nie wiedzieć dlaczego białe motyle przysiadają tam gromadnie na chwilę i odlatują. Przylatują następne, by za moment znów odlecieć.

Kolejny raz jestem na rozstaju dróg, ale nie mam ochoty na więcej przygód. Wybieram drogę wyłożoną płytami betonowymi, bo wygląda przyjaźnie i bezpiecznie.

Teraz jadę przez piękny las. Co jakiś czas mijam tabliczkę z napisem: REZERWAT PRZYRODY. Wiem już, jak dojechać do rezerwatu ! Jest naprawdę uroczo ! Tylko ja i natura !

Wyjeżdżając z lasu, mijam starszego mężczyznę w kapeluszu na rowerze. Patrzę na niego nieufnie, a on też ma nietęgą minę. 

Droga przebiega między polami. Dostrzegam koziołka w zbożu. Zatrzymuję się , by zrobić mu zdjęcie. Udało się w ostatniej chwili, bo zwierzę za moment wyczuwa niebezpieczeństwo i ucieka. Ostatni raz sprawdzam mapę, wypijam resztę napoju i wjeżdżam na jezdnię. Jeszcze kilka kilometrów i będę w domu, ale tę drogę już znam, więc jest szybciej i łatwiej.

Wieczorem w domu opowiadam o tym, co mi się przydarzyło i co słyszę ? - Ty zawsze masz jakieś przygody. Nie możesz jeździć sama !  To niebezpieczne!

- A z kim mam jeździć ?- odpowiadam pytaniem. - Przecież nic mi się nie stało, a siedząc w domu nie zobaczyłabym tylu pięknych miejsc. Teraz wiem, którędy można dojechać do rezerwatu Warnie Bagno. Do Dobrzycy nie udało mi się niestety dojechać, ale wiem która droga tam prowadzi.