Sami w obcym lesie

Zapowiadała się całkiem zwyczajna niedziela do momentu, gdy

przypomniałam mężowi, że obiecał mi wspólną

wyprawę rowerową.

Chłop najpierw zrobił dziwną minę, udając, że to nie dziś,

ale nie dałam się długo zwodzić i postawiłam na swoim:

- Jak nie dziś, to nigdy ! 

I wyruszyliśmy ! Cel - Karlino - niewielkie miasteczko, położone 6 km od Białogardu.

Gdy wyjeżdżaliśmy z domu było chłodno, ale w niedługim czasie słońce wyszło 
zza chmur i na dobre się rozpogodziło.

Do celu dotarliśmy bez większych przeszkód, pokonując 17 km 
dość intensywnie uczęszczaną drogą.

Karlino to urocze miasteczko z pięknym kościołem p.w. świętego Michała Archanioła.

Na przeciw kościoła usytuowany jest eklektyczny budynek ratusza z 1912 roku. 

Na jego fasadzie frontowej, nad portykiem umieszczony jest ozdobny 

kartusz z herbem miasta. 

Dwie niebieskie wstęgi, tworzące deltę - symbolizują dwie rzeki: Parsętę i Radew, 

a insygnia biskupie przypominają o biskupie kamieńskim Filipie von Rebergu, który w 1385 roku nadał prawa miejskie.

Jest jeszcze jeden budynek w Karlinie, który zwrócił naszą uwagę.

To budynek dawnego Pruskiego Urzędu Sądowego.

Obecnie mieści się w nim Muzeum Ziemi Karlińskiej, Siedziba Straży Miejskiej oraz Związek Miast i Gmin Dorzecza Parsęty.

Szkoda tylko, że tego dnia muzeum było nieczynne...

Niewątpliwie ciekawostką jest to, że w tym uroczym małym  miasteczku 

stał kiedyś Zamek Biskupów Kamieńskich, który po licznych pożarach i wojnach popadł w ruinę, a na jego miejscu wybudowano królewski browar 

i po zamku nie ma już śladu.

W 1807 roku Karlino było główną kwaterą wojsk napoleońskich podczas 

szturmu na Kołobrzeg.

Ja pamiętam Karlino z dzieciństwa, kiedy to w 1981 roku doszło tam 

do wybuchu ropy naftowej i wtedy wielu mieszkańców Koszalina 

i okolicznych terenów wyruszyło, by stać się naocznymi świadkami

 tego wydarzenia.

Mój tata zapakował całą naszą rodzinkę do "malucha" 

i pojechaliśmy zobaczyć jak płonie wystrzelona w górę ropa.

Do dziś pamiętam ten widok oraz to, że takich zapaleńców jak my

było tak dużo, że zmuszeni byliśmy poruszać się w ogromnym

 samochodowym ciągu.

Krążąc rowerami po mieście, dostrzegliśmy fajną ścieżkę rowerową, biegnącą wzdłuż rzeki Parsęty. Znaleźliśmy miejsce przy rzece, gdzie rozłożyliśmy koc 

i urządziliśmy sobie piknik na trawie.

Po odpoczynku ruszyliśmy dalej - ścieżką wzdłuż rzeki, nie wiedząc

 jednak dokąd nas ona zaprowadzi.

Chciałam zapytać o drogę mijającego nas rowerzystę, ale nie wzbudził on mojego zaufania i zrezygnowałam. Droga wiła się pośród krzewów i zarośli, ale cały czas widzieliśmy rzekę.

Po jakimś czasie na naszej drodze pojawił się mężczyzna z wielkim

 aparatem fotograficznym zawieszonym na szyi oraz dużym,

 czarnym psem prowadzonym na smyczy. Ten gość wzbudzał zaufanie, 

więc od razu zapytałam go o drogę. W dość zawiły sposób wyjaśnił nam 

którędy powinniśmy jechać, by wyjechać z lasu.

Pojechaliśmy według jego wskazówek. Droga wiodąca przez las - początkowo przyjemna - stawała się coraz węższa, lecz ciągle mieliśmy nadzieję, 

że wyprowadzi nas na otwartą przestrzeń.

Niestety w końcu w ogóle przestała być drogą i zmieniła się w mokradła.

Nie mogąc jechać dalej przez chaszcze, zawróciliśmy.

Dotarliśmy do leśnego rozdroża i zobaczyliśmy po naszej lewej stronie namalowany na drzewie znak szlaku rowerowego. Wybraliśmy tę trasę, choć nie była ona łatwa.

Początkowo wiodła pod górkę. Zmuszeni byliśmy na pewien czas zsiąść 

z rowerów, gdyż piach i strome wzniesienie nie pozwoliły na swobodne poruszanie się na nich. Z górki było już o wiele łatwiej, ale piaszczyste podłoże i moja nieuwaga spowodowały, że wywaliłam się razem z rowerem. 

Na szczęście nic mi się nie stało.

Po niedługiej chwili zobaczyliśmy biegaczkę, którą tym razem mój mąż

zapytał o drogę, a za moment starszego pana na rowerze,

który potwierdził, że jedziemy we właściwym kierunku.

Jadąc, jeszcze kilkanaście minut przez las, wzdłuż torów, dojechaliśmy do ulicy Koszalińskiej. Teraz wiedzieliśmy już w którą stronę się kierować.

Pojechaliśmy mało uczęszczaną trasą, z nową nawierzchnią.

Mimo, że droga powrotna była dłuższa, jechało się świetnie !

Tego dnia przejechaliśmy łącznie około 55 km. 

Do domu wróciliśmy nieco zmęczeni, ale radośni.

Wniosek po tej podróży nasuwa się jeden: nigdy nie pytaj o drogę eleganta spotkanego na leśnej ścieżce !!!