Celebując życie, czyli niezwykłe spotkania

Odnoszę nieodparte wrażenie, że podczas 

urlopu, który spędziliśmy w okolicach Krakowa,

tak naprawdę niewiele udało się nam zwiedzić,

a jednak nie żal mi tego wcale.

 Spędziliśmy ten czas w przepięknym miejscu, otoczeni opieką naszych miłych gospodarzy, którzy każdego dnia troszczyli się o nas i martwili, 

pytając: czy nie zmarzliśmy, czy wszystko u nas w porządku oraz

czy chłodny i deszczowy maj zbytnio nam nie dokuczył ?

Gościliśmy w zacisznym miejscu, w niewielkiej miejscowości o nazwie Grodzisko,

położonej w pobliżu miasta Skała, oddalonego o 20 km od Krakowa.

To doskonała baza wypadowa do wszystkich okolicznych zamków na terenie 
Jury Krakowsko-Częstochowskiej i nie tylko.

W pobliżu znajdował się niewielki kościółek

Najświętszej Marii Panny oraz Pustelnia Błogosławionej Salomei.
Dotarliśmy do tego miejsca spacerując leśną ścieżką.
Gdy podczas podróży natrafiam na średniowieczne pustelnie, 
za każdym razem zastanawiam się nad tym jakie silne to musiało być 
powołanie do życia w samotności i zamknięciu.
Zawsze staram się poznać historię pustelników i świętych.

W 1228 roku powstał tutaj gród obronny, zbudowany przez księcia śląskiego Henryka Brodatego, który nieco później, w czasie walk o tron krakowski, 

został zniszczony przez Konrada Mazowieckiego.

Około 1257 roku Bolesław Wstydliwy oddał Grodzisko w ręce 

 Zakonu Świętej Klary, którego przełożoną była jego siostra Salomea.

Salomea urodziła się w 1211 lub 1212 roku na Wawelu, jako córka księcia małopolskiego Leszka Białego i księżniczki Grzymisławy Rurykowicz. Została ochrzczona przez biskupa krakowskiego Wincentego Kadłubka, słynnego kronikarza dziejów Polski.

Początkowo rodzice zamierzali przeznaczyć ją do życia konsekrowanego, 

ale pod wpływem sytuacji politycznej zmienili zdanie. Jako kilkuletnia dziewczynka została zaręczona z 11-letnim królem halickim Kolomanem. 

W 1221 roku młoda para opuściła Halicz na skutek najazdu koalicji wojsk ruskich.

W 1225 roku związek małżeński został uroczyście potwierdzony oraz zawarto porozumienie odnośnie ślubu czystości Salomei, który był gwarantem jej dziewictwa. Salomea prowadziła wówczas życie pełne umartwień, poświęcone modlitwie, nocnym czuwaniom i praktykom postnym. 

W 1226 roku król Węgier Andrzej II mianował Kolomana jako rządcę dzisiejszej Słowenii i Chorwacji. Młodzi zajęli się działalnością misyjną, sprowadzając tam zgromadzenia zakonne i budując liczne kościoły.

W 1241 roku na skutek ran odniesionych na polu bitwy zmarł Koloman.

W maju 1243 roku Salomea przybyła do Krakowa i wstąpiła do zakonu 

Świętej Klary, poświęcając się życiu duchowemu. 

Po obłóczynach Salomea przebywała w Sandomierzu na dworze swego brata, Bolesława Wstydliwego. Następnie Bolesław ufundował klasztor żeński w Zawichoście, sprowadzając klaryski z Pragi i umieszczając tam swoją siostrę.

W 1257 roku klaryski przeniosły się do klasztoru w Grodzisku, gdzie Salomea pełniła funkcję przełożonej.

Jak głosi legenda, błogosławiona Salomea ostatnie  

osiem lat życia spędziła w stojącej na uboczu klasztoru skromnej pustelni.

Latem 30 sierpnia 1268 roku w obecności Bolesława Wstydliwego i biskupa krakowskiego Pawła z Przemankowa spisała swój testament, przekazując na jego mocy wszystkie dobra i ruchomości na rzecz konwentu sióstr klarysek, natomiast krzyże, kielichy, szaty i obrazy przekazała na rzecz swojej imienniczki i krewnej Salomei, która była skalską klaryską.

Zmarła w opinii świętości 17 listopada 1268 roku. Jej grób znajduje się w bazylice Franciszkanów w Krakowie. Została beatyfikowana 17 maja 1672 roku przez papieża Klemensa X.

Między kościołem a grotami modlitewnymi stoi posąg
w kształcie słonia z obeliskiem na grzbiecie. Został on wzniesiony w 1687 roku na cześć zwycięstwa Jana III Sobieskiego pod Wiedniem. Całość wykonana jest z jednego bloku kamiennego. Jego pierwowzorem był obelisk znajdujący się przed bazyliką Najświętszej Marii Panny powyżej Minerwy w Rzymie. Obelisk zwieńczony jest rzeźbą Matki Boskiej, a na jego boku widnieje napis: Onus meum leve, co oznacza: "ciężar mój jest lekki".

Miejsce, w którym znajduje się kościół i pustelnia
położone jest na wzgórzu, pośród lasu. To miejsce zaciszne,
 otoczone starymi drzewami i skłaniające do przemyśleń.

To miejsce - choć skromne, wywarło na mnie ogromne wrażenie.
Drugim niezwykle ważnym punktem naszej podróży było - jak się później okazało - spotkanie z moją blogową bratnią duszą, Tynką.

Podczas naszego tygodniowego pobytu na terenie Jury Krakowsko-Częstochowskiej codziennie kontaktowałam się z Tynką,
a Ona podpowiadała nam co warto zwiedzić i podsyłała informacje pogodowe. Czułam się zaopiekowana, bo wiedziałam, że w pobliżu jest ktoś, kto o nas myśli.
Codziennie zapraszała nas do siebie, ale ciągle przekładaliśmy
 termin naszego spotkania, bo byliśmy wyczerpani zwiedzaniem.
Na dzień przed naszym wyjazdem udało nam się w końcu dotrzeć
 do domu Justynki, oddalonego zaledwie 8 km od naszej bazy noclegowej.

Pamiętam, że na początku byłam trochę skrępowana.
To chyba taki mój odruch obronny i strach przed nieznanym,
który w tym przypadku szybko mnie opuścił, bo w domu Tynki
poczułam się jak u siebie. Zostaliśmy przyjęci z otwartymi ramionami.
Okazało się, że mimo różnicy wieku wiele nas łączy: zamiłowanie do spokojnego, wiejskiego życia w otoczeniu natury, pasja do rękodzieła i staroci 
oraz remont starego domu.
Justynka to silna, odpowiedzialna, inteligentna, skromna oraz niezwykle 
troskliwa i rodzinna dziewczyna z "sercem na dłoni".
Poznaliśmy męża Justynki i dzieci: Antosia i Jadzię
oraz zwierzęta gospodarskie - imion nie pamiętam :) 

Przy herbacie i pysznym, domowym cieście fajnie nam się rozmawiało...
i tego najbardziej mi teraz brakuje i już za Wami tęsknię, kochani !
Za mało, za krótko...
Najwyraźniej musiałam być nieco onieśmielona i w lekkim szoku, bo nie zrobiłyśmy sobie nawet wspólnego zdjęcia ( ? ).
Pstryknęłam tylko "na szybko" kilka fot w zagrodzie - ot i cała pamiątka !

Na koniec wpadłam w kompletne osłupienie, bo nie spodziewając się tego, zostaliśmy obdarowani wyrobami rękodzielniczymi i przetworami Justynki. 
Dzięki kochana za okazane serce !!!

Na zakończenie tego posta chciałam powiedzieć Wszystkim,

by nie rezygnowali z marzeń.

Spotykajcie się ludźmi i jeśli macie pragnienie, by odwiedzić

jakieś miejsca to po prostu dążcie do realizacji tych pragnień,

bo one są drogą do Waszego szczęścia.