Chwile słabości

  Kiedy rano wyjeżdżałam do pracy nie wiedziałam jeszcze  jak skończy się ten dzień - ostatni dzień października - ani jaki będzie jego przebieg. Na początku wszystko było normalnie. Wstałam wczesnym rankiem. Jak zwykle zjadłam tosta z dżemem własnej roboty i popiłam zaparzonym siemieniem lnianym. Wyprowadziłam psy na krótki spacer we mgle. Następnie spakowałam wszystko, co potrzebuję na 12-godzinny dyżur, odpaliłam silnik mojego auta i wyruszyłam w drogę do pracy. 

W pracy około godziny 9:00 zjadłam przyrządzoną przez siebie sałatkę z pomidora i sałaty rzymskiej. Około 12:00 czułam się trochę dziwnie i zaczął mnie pobolewać brzuch. Pomyślałam, że to pewnie z głodu. Po 13:00 zjadłam leczo z warzyw, które przygotowałam dzień wcześniej i wypiłam sok z jabłek, zakupiony w markecie. Ból brzucha był teraz zdecydowanie silniejszy. To jednak nie z głodu - pomyślałam. Co jest ? 

Stopniowo czułam się coraz gorzej. Do tego dołączyły się silne dreszcze. Z trudem wypowiadałam każde słowo. Nie byłam w stanie ruszyć z miejsca. Siedziałam zwinięta w kłębek na kozetce w naszej dyżurce i z trudem łapałam oddech. Pani Krysia, która sprzątała hol powiedziała, że jestem blada jak  ściana. Po chwili umyła mój kubek i zaparzyła mi herbatę miętową. Nie byłam w stanie wykonywać swoich obowiązków, a tu jeszcze karetka przywiozła pacjentkę i trzeba wszystko zrobić... Skulona poszłam do zabiegowego, pobrałam krew i opierając się na wózku zawiozłam pacjentkę do sali. To był szczyt moich możliwości. Wiedziałam, że więcej już nie dam rady. Całą resztą zajęła się moja dyżurowa koleżanka. 

Natomiast ja ulokowałam się w pokoju socjalnym na kanapie. Nie wiedziałam jak mam usiąść. Co chwilę kuliłam się i prostowałam, ale każda pozycja była dla mnie niekomfortowa. Dreszcze nasilały się. Brzuch zrobił się duży. Cięte bóle dokuczały mi coraz bardziej. Połknęłam tabletkę No-spy i Esputikonu. Salowa Magda przyniosła mi worek czerwony. 

- Madziu, po co ten worek ? - zapytałam.

- Niech  leży. Może się przydać - usłyszałam w odpowiedzi. Zwijałam się z bólu na tej kanapie. Nie wiedziałam co ze mną dalej będzie. W jednej chwili pomyślałam, że przecież nie jestem jeszcze gotowa... nie pożegnałam się z rodziną, z psami - one tam na mnie czekają w domu. Tyle spraw mam niezakończonych. Nie uwierzycie, ale pomyślałam: co z blogiem ? - przecież nie napisałam jeszcze ostatniego słowa...chciało mi się płakać. Czułam, że nad tym nie panuję. To chyba koniec ? Naprawdę było ze mną źle.

Gdy moja koleżanka wpadła na chwilę do pokoju, by wziąć łyk herbaty zdążyłam tylko powiedzieć, że chyba mi się zdaje, że robi mi się niedobrze i...czerwony worek znalazł swoje zastosowanie. Zmasakrowana zwartość żołądka wylądowała w worku. Po chwili wstałam i oznajmiłam:

- Żyję ! Jest już okay ! Mogę pracować ! 

Tak mi się wydawało - niestety tylko przez chwilę. Ból i dreszcze wróciły ponownie. Znów zwijałam się na kanapie. Co ze mną jest !? Przecież nie jadłam nic nieświeżego, żadnych grzybów. Leżąc wystukałam sms-a do syna, że nie wrócę dziś do domu. Może przenocuję w mieście, u mojej mamy. Syn oddzwonił zaniepokojony. Obiecał, że przyjedzie do domu i zajmie się psami. Za chwilę zatelefonowała moja córka. Gdy usłyszała mój ochrypły głos w słuchawce przeraziła się i zapewniła, że się za mnie pomodli. 

Zadzwoniłam do koleżanki, która miała przyjść na nocny dyżur. Poprosiłam, żeby w miarę możliwości przyszła trochę wcześniej. O 19:00 na półleżąco przekazałam dyżur koleżankom, które z  niepokojem i troską patrzyły na mnie. Trudno jeszcze było mi się wyprostować. Ból zmienił się w kłucie z lewej strony, ale powoli ustępował. Ku mojemu zdziwieniu mogłam już normalnie mówić. Koleżanki zakazały mi siadać za kierownicę. Miałam wezwać taksówkę. Miałam... lecz czułam, że objawy powoli puszczały. Z lekką kolką  poczłapałam na parking i stwierdziłam, że jestem w stanie prowadzić, więc odpaliłam silnik i pojechałam do domu. Na miejscu zaparzyłam ziołową herbatę i położyłam się spać. 

Nazajutrz obudziłam się osłabiona i poturbowana. Czułam się tak, jakby czołg po mnie przejechał. Nie wiem co to było. Na szczęście nie czułam bólu. Dzień przetrwałam na sucharach i kisielu. 

Dopiero kolejnego ranka poczułam jakbym całkiem na nowo się narodziła, jakbym wróciła z dalekiej podróży. Czułam wielką radość i wdzięczność za to, że żyję. Widocznie było mi to potrzebne.

Znak to dla mnie i nauka, żeby nie kręcić się w miejscu, lecz zawsze iść do przodu - choćby małymi kroczkami, nie oglądać się na innych i skupiać się na tym, co w danej chwili ważne, dobrem i uśmiechem obdarzać napotkanych ludzi oraz zawsze doprowadzać do końca to, co się zaczęło. Szkoda marnować czas na kłótnie i sprawy małoważne. Trzeba dbać o siebie, dziękować za wszystko, co daje los i każdy dzień witać z radością.

"...ludzie odnajdują znaki, bo chcą je znaleźć, widzą duchy, bo chcą je zobaczyć." Malena Watrous / cytat z książki " Jeśli pójdziesz za mną"/