Bieszczadzki sen

 W tym miesiącu nie będzie podsumowania cennych chwil maja. Maj zaczął się niezwykłą podróżą, o której marzyłam i śniłam już w  latach mojej młodości, ale zacznę od początku. 

Nigdy nie byłam w Bieszczadach. Jako młoda dziewczyna wyobrażałam sobie, że to musi być dzika kraina, pełna nieodkrytych miejsc, dla ludzi, którzy chcą odnaleźć swoją drogę życia. Kiedyś przyśniła mi się mapa z nazwą: Ustrzyki Górne. Przez jakiś czas prześladował mnie ten sen. Pomyślałam, że to znak i pewnie stanie się coś takiego, że w jakiś sposób się tam znajdę - w tych Ustrzykach. Nic bardziej mylnego ! Ha ha ha ! Młodość ma swoje prawa. Naprawdę tak myślałam, a potem o tym zapomniałam na długie, długie lata.

W tym roku postanowiłam zabrać córkę na wspólne majowe wakacje. Bardzo pragnęłam, żeby to były góry, bo góry kocham. Od pewnego czasu paru znajomych polecało mi Bieszczady, ale zawsze było mi nie po drodze. Po pierwsze: daleko ! Po drugie: blisko granicy, więc niebezpiecznie - tak twierdził mój mąż. Zawsze coś stawało na przeszkodzie. 

Jednak jak się człowiek na coś uprze to nie ma "zmiłuj". Chciałam, żeby ten wyjazd był atrakcyjny dla nas obu. Sądziłam, że są tam łatwe do przemierzenia szlaki. Kupiłam bilety, zarezerwowałam noclegi, zaopatrzyłam się w mapę i zaczęłam pakować plecak.

Podekscytowane wyruszyłyśmy w naszą podróż w nieznane. Mąż pożegnał nas na peronie, pociąg ruszył i zaczęła się nasza przygoda ! Do Wetliny dotarłyśmy po niespełna dwudziestu godzinach podróży. Oj, daleko te Bieszczady.

Po dotarciu na miejsce noclegu, które czekało na nas w przyjaznym pensjonacie poszłyśmy rozejrzeć się po okolicy. Już pierwszego dnia spotkałyśmy tajemniczą postać. Był to dość niechlujnie ubrany Pan Koralik, który uwijał się pośród ogromnej ilości rozłożonych na trawie własnoręcznie zrobionych cudów z wielobarwnych koralików. Zaczepiał przechodniów i zachęcał do rozmowy. Znalazł w nas pomocników do pakowania jego małych dzieł. Pomyślałam: czy tak wygląda bieszczadzki zakapior ? Jak się później okazało - codziennie znajdował nowych ludzi, by popilnowali towaru lub pomogli w pakowaniu. Zawsze ktoś się nad nim zlitował.

W kolejnym dniu powędrowałyśmy górskim szlakiem na Jawornik ( 1021 m n.p.m.). Już pierwszego dnia poczułam, że żal będzie stąd odjeżdżać i na pewno zatęsknię za Bieszczadem.

W Wetlinie znalazłyśmy stołówkę z pysznym, domowym jedzeniem za rozsądne pieniądze i choć nie zawsze było nam po drodze - warto było nadrobić kroków, by zjeść obiadek "jak u mamy" i ugasić pragnienie prawdziwym kompotem z rabarbaru.

Wetlina była naszym miejscem noclegu i bazą wypadową. To niewielka wieś, w której znajduje się kościół rzymskokatolicki i czynne są 3 sklepy spożywcze. Niewiele, ale wystarczy, gdy chce się wędrować i chłonąć piękno otaczającej przyrody.

Przepływająca tędy rzeka Wetlinka to miejsce przyjazne i spokojne, gdy nie ma tam tłumów rodzin z dziećmi, które przychodzą, by pochlapać się w wodzie.

W centrum Wetliny znajduje się pomnik Władysława Nadopty - legendarnego Majstra Biedy, któremu poświęcona została piosenka autorstwa Wojciecha Belona.

Kolejne dni były wielką przygodą. Z Przełęczy Wyżnej powędrowałyśmy w kierunku schroniska Chatka Puchatka, zatrzymując się na chwilę przy obelisku Jerzego Harasymowicza. Dotarłyśmy do Hasiakowej Skały ( 1232 m n.p.m.). W schronisku zrobiłyśmy sobie przerwę na kawę i małe co nieco. Wtedy w mojej głowie pojawiło się nowe, wielkie marzenie, którego na razie nie zdradzę.

W pełnym słońcu oraz przy silnie wiejącym wietrze, który ze wszystkich stron omiatał nas piachem wędrowałyśmy przez Połoninę Wetlińską na Osadzki Wierch ( 1253 m n.p.m. ). Następnie przez Przełęcz Mieczysława Orłowicza ( 1099 m n.p.m. ) pełne wrażeń wróciłyśmy do Wetliny.

Jeden dzień spędziłyśmy w Solinie, by odpocząć od wędrowania, lecz bardzo szybko zatęskniłyśmy za ciszą, jaka panuje na szlaku.

Pewnego dnia pojechałyśmy busem, by rozpocząć wędrówkę z Przełęczy Wyżniańskiej. W busie poznałyśmy pewną sympatyczną parę. Dobrze nam się rozmawiało. Pod koniec rozmowy okazało się, że małżonkowie pochodzą z naszego regionu, a konkretnie z Chojnic. Bardzo się ucieszyłam. Rozmawiało się nam tak dobrze, jakbyśmy się znali od lat. Wędrówkę na Małą Rawkę ( 1272 m n.p.m. ) rozpoczęliśmy razem, a potem jeszcze spotkaliśmy się na szlaku.

Podejście na Małą Rawkę wymagało dużego wysiłku. Droga prowadząca przez las była stroma, kamienista i pokryta konarami drzew wijącymi się pod nogami. Widoki, które na nas czekały na szczycie były warte podjętego trudu.  Tam na górze okazało się, że pewien mały wędrowiec miał urodziny - nie wiem które? Wyglądał na 6-7 lat. Wszyscy, którzy zebrali się na szczycie odśpiewali huczne "Sto lat" dla solenizanta. Takie urodziny - to ja rozumiem !

Powrót - w pełnym słońcu, bardzo długą drogą przez Dział. Szłyśmy wąską ścieżką, a dookoła rozciągały się połacie krzewów jagodowych. Mało ludzi wracało tą drogą. Byłyśmy tylko my i Bieszczady.

Gdy jest się tam w górze to dookoła jest tak pięknie, że aż zapiera dech i w ogóle nie chce się wracać.

Codziennie wieczorem układałyśmy plan na następny dzień i szybko zasypiałyśmy. Dosłownie jakbyśmy były głodne tych gór.

Kolejny dzień to rozpoczęta w miejscowości Przysłup wędrówka na Jasło ( 1153m n.p.m. ). Droga była dosyć trudna, a szlak nieuporządkowany - strome, śliskie ścieżki i brak poręczy. W niektórych momentach wciągałyśmy się pod górę za pomocą kija trekkingowego. Dalej ruszyłyśmy na Okrąglik ( 1101m n.p.m.), który jest położony na granicy Polski ze Słowacją, a następnie na Fereczatą ( 1102m n.p.m. ). Cały szlak był prawie bezludny. Spotkałyśmy pana, który miał 75 lat i w swoim tempie przemierzał szlak w asyście nieco tylko młodszego od siebie kolegi, ale dość dobrze wysportowanego. Wędrówkę zakończyłyśmy w miejscowości Smerek i chociaż byłyśmy bardzo zmęczone ruszyłyśmy pieszo wzdłuż szosy do Wetliny.

Kolejne dni wyglądały podobnie. Był czas na odpoczynek, leżakowanie, czytanie, rozmowy ze spotkanymi ludźmi i kupowanie pamiątek. 

"Trzeba nam dom zamknąć, zgubić klucze.

Drogą pójść przed siebie w nieznane.

Nie mieć nic, tylko pewność, że wciąż

żyje w nas tęsknota, co nie daje w miejscu trwać."

                                   / Dariusz Czarny /

Już tęsknię...zarażona jestem Bieszczadem, a tego się nie spodziewałam.