Z księżniczki w wieśniaczkę

Nie pamiętam już dokładnie tego momentu, kiedy po raz pierwszy zamarzyłam o małym domku na wsi. Dawniej chyba do głowy by mi to nie przyszło. Zawsze mieszkałam w mieście i dobrze mi z tym było, a wieś znałam tylko z wakacyjnych odwiedzin u wujostwa w dzieciństwie i powiem tylko, że był to przyjemnie spędzony czas. Zauważyłam, że wujek i ciocia od wczesnego ranka do wieczora mieli pełne ręce roboty, takiej jak karmienie kur, świń, koni, następnie sprzątanie po nich, często przygotowanie, czyli zabicie kury czy kaczki na obiad. Brrr ! Okropne !
A ja cóż - jestem raczej typem "księżniczki" z miasta, która  lubi długo spać, mieć wszędzie blisko i na tzw. zawołanie . Być może dla każdego przychodzi kiedyś taki moment, kiedy chce coś zmienić w swoim życiu. Dla mnie też przyszedł, ale zamiast sobie polepszyć , raczej skomplikowałam .
Po przeczytaniu wielu reportaży o "wiejskim życiu" w czasopismach takich jak "Ogrody" i "Weranda" oraz w późniejszym czasie na blogach, zapragnęłam zamieszkać w starej chacie na uboczu z pięknym ogrodem. Wyobrażałam sobie, że będę miała więcej miejsca na rozwijanie swoich pasji, że będę tak blisko natury, że już bliżej się nie da oraz że nie będzie słychać ruchu ulicznego.
Wtedy jednak nie wiedziałam, że zamieszkanie na wsi to nie tylko piękne krajobrazy i codziennie bukiet świeżych polnych kwiatów w wazonie. Teraz już wiem.
Pierwsza moja zima na pustkowiu. Dwa dni temu - 15 st.C. Instalacja grzewcza częściowo zamarzła, stary , zbyt mały piec nie dał rady.Mimo zabezpieczenia i ocieplenia rur woda zamarzła. Chodzę po domu w bluzie, dwóch swetrach, szaliku i czapce. Kaloryfery działają tylko w dwóch pokojach. Gotuję pożywną zupę z soczewicy i tańczę w kuchni połączonej z salonem, żeby nie zlodowacieć. Jeszcze nie opuszcza mnie dobry humor.

Następnego dnia grzejnik działa już tylko w pokoju syna.
Kolejna noc - 17 st.C. Kaloryfery już nie grzeją, w łazience jest tylko zimna woda. Jakimś cudem w kuchni leci wrzątek. Mąż biega z suszarką do włosów i dmuchawą, ogrzewając rury w różnych miejscach. Zaczynam mieć wątpliwości i pytam : może nie trzeba było wyprowadzać się z miasta ? Mieliśmy tam tak dobrze, cieplutko, przytulnie... On nie daje po sobie poznać, że też nie jest mu łatwo i mówi tylko : " Damy radę. "
Cóż... przemyślałam. W tej sytuacji i ja nie będę się nad sobą rozczulać. Pewnie, że damy radę ! Co to by była za przyjemność, gdyby wszystko działało bez zarzutów i było podane " na tacy" ? Nie po to się przeprowadzaliśmy na takie pustkowie. Mróz za kilka dni zelży, a za rok będziemy już mądrzejsi, zaradniejsi i na pewno dumni z siebie, że przetrwaliśmy w okowach mrozu.
Tych, co myślą podobnie jak kiedyś ja, że wieś to sielanka - wyprowadzam z błędu. Niech nie będą dla Was wyznacznikiem nawet słowa wieszcza Kochanowskiego, który pisał : "wsi spokojna, wsi wesoła". Każda zmiana w życiu to wyzwanie, z którym trzeba się zmierzyć. Do niektórych zmian należałoby się jednak przygotować, chociażby mentalnie, ale różnie to bywa, zwłaszcza, gdy bazą wiedzy są czasopisma, które tak naprawdę o życiu wiejskim opowiadają bardzo niewiele, a właściwie prawie nic.
Gdyby ktoś wcześniej powiedział mi : nie rób tego, nie wyprowadzaj się ! Nie będzie łatwo ! - pewnie i tak na nic by się to zdało. Dlatego też ostrzegam, a właściwie informuję, że jeśli o czymś zamarzycie i postanowicie te marzenia zrealizować to przemyślcie wszystkie "za" i "przeciw", ale naprawdę wszystkie, bo potem już nie będzie odwrotu.

Jak się kończy ta historia o pierwszej zimie w "krainie lodu" nie z moich marzeń ? Bieganie męża z suszarką przyniosło pożądany efekt. Kolejną noc już się nie daliśmy. Dyżurowaliśmy przy piecu na zmianę, by ogień nie wygasł i by przechytrzyć mróz. 
Udało się !!!