Co to ? Kto to ?

Wszystko zaczęło się przed świętami Bożego Narodzenia.

W grudniu koleżanka pokazała mi zdjęcie małego pieska

i powiedziała, że tam, gdzie mieszka są szczeniaki do wzięcia.

Rodzina opiekująca się psami nie była w stanie zapewnić 

im należytej opieki.

Zaczęłam myśleć... przydałby nam się młody piesek, który rozrusza   staruszka Timiego i wniesie trochę radości w nasze życie.

20 grudnia zagadnęłam męża, który wcześniej skończył pracę, 
że może byśmy pojechali zobaczyć tego pieska ?

Mąż zawahał się i powiedział:

- Eee... przed świętami ? Może innym razem ?

- A dlaczego nie ? Zawsze będzie coś ważnego. Zawsze będzie nieodpowiedni czas. - odpowiedziałam.

- No dobrze. To jedziemy. Ubieraj się ! - usłyszałam głos mojego męża, 
który zabrzmiał jak komenda. Nie było więc na co czekać. 
Szybko ubrałam ciepłe spodnie, a z szafy wyjęłam kocyk dziecięcy, 
który zwinięty w rulon wcisnęłam pod pachę. 
Narzuciłam na siebie płaszcz i tak przygotowana wsiadłam do samochodu.

Popołudniowa podróż upłynęła nam bez zbędnych słów. 
W tej ciszy w mojej głowie tłukło się tysiące myśli: czy piesek się nam spodoba ? 
Czy nas zaakceptuje? Czy damy radę wychować kolejne psie dziecko ?  
Czy damy radę...? Przecież sami nie jesteśmy już tacy młodzi !?

Gdy dojechaliśmy do wioski, oddalonej od naszego miejsca zamieszkania 
o 70 kilometrów, na dworze zaczynało się już ściemniać.

Gdy dotarliśmy do gospodarstwa było już naprawdę ciemno.

Chłopak wziął na ręce szczeniaka, by go nam pokazać.

- A pozostałe ? - zapytałam.

- Nie dam rady. Pochowały się w budzie. - odpowiedział.

Mąż kiwnął do mnie porozumiewawczo głową, co oznaczało, 
że psiak jest śliczny i nie ma nad czym się zastanawiać.

Szczeniak wylądował w moich ramionach, a mąż wcisnął chłopakowi banknot 
w dłoń, podziękowaliśmy i wsiedliśmy do auta. Dostaliśmy jeszcze worek suchej karmy - na początek.

Wracaliśmy do domu uszczęśliwieni. Nasze małe szczęście 
spoczywało na moich kolanach, owinięte kocykiem, wtulając mordkę pod rękaw mojego palta. Nagle odezwał się głośno dźwięk telefonu. Mała zaskomlała wystraszona. Trudno było ją uspokoić.
Po jakimś czasie jednak usnęła spokojnie.
Gdy dotarliśmy na miejsce zobaczyłam, że cały rękaw płaszcza
pokryty mam wymiocinami "małej". Pomyślałam: nowy początek !

Samba, bo tak daliśmy jej na imię to radosna suczka,
która całkiem zdominowała nasze spokojne, dotychczasowe życie.
Na początku była zagubiona i nieśmiała. Mam wrażenie, 
że nawet nie tęskniła bardzo za matką. Odkąd wzięłam ją na ręce i owinęłam kocykiem - stałam się jej matką zastępczą i od razu nawiązałam z małą więź.
Pierwszej nocy Samba co chwilę piszczała i skomlała.
Myśleliśmy, że to z tęsknoty, ale rano zobaczyliśmy, że przywieźliśmy psiaka 
z całym dobrodziejstwem inwentarza, bo po sierści dziarsko skakały małe, 
czarne stworzenia.
 Poznaliśmy więc prawdziwy powód
niepokoju pieska. Pomogła szybka wizyta u weterynarza.
Następne noce były już spokojniejsze, poza tym, że Samba
wiele razy próbowała wymusić na nas spanie w łóżku.
Nie ulegliśmy ! 

Szybko zorientowaliśmy się, że mała potrzebuje dużo ruchu.
Codziennie wychodzimy z nią, by pokopać piłkę, pobiegać i pohasać. 
Są też spacery po okolicy.

 Samba dość szybko zaprzyjaźniła się z naszą kotką, Luką,

która od początku wyczuła w niej psie dziecko i nie robiła jej krzywdy.

Najtrudniej było z psem Timim, który obraził się na nas za to,

że przywieźliśmy zadowolonego i rozbawionego szczeniaka do domu.

Obrażony poczłapał po schodach i ulokował się na spoczniku na długie 17 dni. Potrzebował czasu, by odnaleźć się w nowej sytuacji.

 Schodził na dół tylko wtedy, gdy zgłodniał oraz za potrzebą.

Gdy Samba zdołała już samodzielnie pokonać schody, 

z zaciekawieniem przychodziła na spocznik Timiego. Wtedy on zaczynał swoje "wycie do księżyca".

Tak trwaliśmy i czekaliśmy na dalszy rozwój wydarzeń.

Po okresie odosobnienia Timi powrócił do salonu, na swoje miejsce,

ale wciąż stronił od Samby.

Za każdym razem, gdy mała zaczepiała go i chciała się bawić, on odwracał się w drugą stronę naburmuszony. 

Wspólne spacery z dwoma psami przyczyniły się do tego,
że pieski nauczyły się współistnieć, mimo że
szczeniak ciągle próbował bawić się ze starszym psem, 
chwytając go zębami za ucho lub ogon albo wskakując Timiemu na grzbiet.

Życie nasze nabrało zupełnie innego tempa, bo jest Samba !
Ona poznaje świat, a my dzięki niej ciągle uczymy się czegoś nowego.