Kocham szyć - patchworkowa torba

Najlepsze pomysły przychodzą człowiekowi do głowy rano
lub o północy... albo w samym środku dnia :)
W każdym bądź razie przychodzą w samotności. Wtedy można
w spokoju odszukać swoje myśli, marzenia i spostrzeżenia.

W ostatnim czasie dużo myślę o patchworkach i... czytam 
i... bardzo, bardzo chcę... i szyć zaczynam !
Znów wracam do prowadzenia zeszytu. Kiedyś zeszyt służył mi
do zapisywania myśli i pomysłów. Tym razem będzie to zeszyt 
do projektowania patchworków.
To tylko drobny element, który pomoże mi w wyobraźni.

W moim domu zawsze była maszyna do szycia. Kiedyś szyła
babcia, potem moja mama, a następnie ja.
Specjalnie się tego nie uczyłam. Po prostu chciałam szyć,
a w naszej rodzinie to było normalne, więc gdy była potrzeba 
siadałam przy maszynie i szyłam poduszki, zasłony, firanki.
 Oczywiście zanim po raz pierwszy usiadłam przy maszynie 
mama udzieliła mi kilka podstawowych rad.
Później szyłam już sama coraz trudniejsze rzeczy: 
bluzki, koszule nocne, spódnice - dla siebie i koleżanek. 
Kiedyś uszyłam princeskę dla mojej córki, 
gdy była jeszcze mała i do tej pory jestem z tego dumna.
Bardzo lubiłam również wszelkie przeróbki odzieży.
Nigdy jednak nie nazywałam tych moich poczynań "wielkim szyciem",
bo to było takie zwyczajne szycie - z potrzeby chwili.

Pamiętam jak pod koniec lat osiemdziesiątych razem z koleżanką kupiłyśmy materiał w sklepie - białą bawełnę w chmurki czy literki 
i uszyłyśmy sobie takie same koszule nocne. 
Było przy tym mnóstwo śmiechu i radości. Wtedy w sklepach nie było wyboru.
 Kupowało się to, co było - bez zbędnego grymaszenia.
Szycie zawsze sprawiało mi przyjemność i jest dla mnie
czynnością naturalną - tak jak mycie czy ubieranie się.

Od czasu zeszłorocznych, jesiennych warsztatów w Ustroniu nie mogłam
przestać myśleć o patchworkach.

Kupiłam książkę o podstawach patchworku i zaczęłam zgłębiać temat.

Gdy już zdobyłam trochę wiedzy nie mogłam się doczekać,

kiedy zasiądę przy maszynie. Wciąż miałam wiele innych obowiązków. 
 Pomysł na szycie powoli rodził się w mojej głowie. 

Od tygodnia niecierpliwie krążyłam wokół skrzyni, wypełnionej 
tkaninami, która stoi w naszej sypialni. Byłam jak przyczajony tygrys, 
który tylko czeka na odpowiedni moment. Strasznie męczył mnie brak czasu, 
ale czułam, że to już niedługo...

W końcu nadszedł ten dzień, kiedy wyciągnęłam materiały z kufra,  zaczęłam układać je na łóżku i uszyłam swoje pierwsze bargello !

Najpierw było zszywanie pasków,

potem cięcie ich i ponowne zszywanie

oraz układanie wzoru na podłodze...

… i oto jest !

Nie jest to jednak gotowa praca.  Tak pozszywane elementy
musiały jeszcze poczekać następne dwa tygodnie,
aż wymyśliłam, co z tego będzie.
Marzyłam o torbie na różne drobiazgi: na drugie śniadanie czy kosmetyki.
W połączeniu z dżinsem ze starych spodni powstała kolorowa torba 
z podszewką i długimi rączkami.
Oczywiście zdarzyło mi się kilka razy pomylić, więc nie obyło się bez prucia.

Pozdrawiam Was w tym trudnym dla wszystkich czasie !