Mój rok z Sambą

 Rok temu miałam ochotę na taniec. Tak... miałam wielką ochotę zapisać się na zajęcia taneczne. Gdzieś w środku czułam, że muszę ! Zamiast tego w naszym domu w grudniu 2019 roku pojawiła się suczka, którą nazwałam Samba... no i się zaczęło ! To był dopiero taniec !

Na początku maleńkie to było i bezbronne, całkowicie zdane na nas. Śliczna, mała istotka, która na czterech łapkach poznawała świat. Pierwsze spotkania z kotami i naszym staruszkiem rasy Shih Tzu - Timmim. 

Gdy Samba obwąchała już wszystkie kąty i poczuła się pewnie przyszedł czas na zabawę. Tylko " kto się ze mną będzie bawić ???" Timmi przerażony nowym członkiem rodziny i całym tym zamieszaniem, wszedł po schodach na spocznik i siedział tam przez długie 17 dni. Schodził na dół tylko za potrzebą i niewiele jadł.

- A co to ? A kto to ? Przywieźli sobie nową zabawkę i mnie już nie kochają... - pomyślał sobie.

 Samba nie umiała jeszcze wejść na schody, więc Timek czuł się tam bezpiecznie.

 Pierwszym zwierzakiem, który dał się obwąchać Sambie była nasza kotka Luka. Nie uciekała przed szczeniakiem, zupełnie jakby wyczuła, że ma przed sobą małe, psie dziecko, które chce się przytulić.

Gdy Timmi przestał się obrażać, wrócił na swoje dawne miejsce, ale wciąż stronił od szczeniaka. Na spacerach Samba skakała i wchodziła na Timka, a on odwracał się i na wszelkie możliwe sposoby unikał z nią kontaktu. Pewnie, gdyby potrafił, uciekłby na drzewo, ale tak się nie stało.  Sądziłam, że na otwartym, neutralnym terenie pieski będą miały sprzyjające warunki, żeby się zaprzyjaźnić. Te pierwsze spacery i nawiązywanie kontaktu jednak wcale takie łatwe nie było.

Od pierwszych chwil w naszym domu, wszystko budziło jej ciekawość. Dość szybko zorientowaliśmy się, że Samba jest szybka, zwinna i nie brakuje jej rezonu. Pierwsze zabawy odbywały się na podwórku. Psinka chętnie biegała za piłką i nie chciała jej nikomu oddać. Zawsze wygrywała i nie dopuszczała starszego psa do swojej zdobyczy. Zawsze była pierwsza.

Czasami chodziliśmy do pobliskiego lasu, lecz okiełznanie dwóch psów na dwóch smyczach nie było łatwe - każdy ciągnął w swoją stronę.

Samba rosła jak na drożdżach. Jej ulubionym zajęciem stało się wbieganie na usypaną z piasku górkę i obserwowanie stamtąd okolicy.

Oprócz tego lubiła i nadal lubi nosić w pysku jak najdłuższe patyki, a nawet przeogromne konary o długości ponad dwóch metrów, czym nieustannie wprawia nas w niemałe oszołomienie.

 Gdy w marcu 2020 roku nastąpił lockdown z powodu pandemii, wyjścia z psami ograniczyliśmy do naszego obejścia.

Bawiliśmy się z Sambą piłkami, a ona chętnie za nimi ganiała.

Kiedy po dłuższym czasie próbowałam założyć jej obrożę i smycz,

okazało się to bardzo trudne, ponieważ skakała na mnie, cieszyła się i skutecznie uniemożliwiała założenie obroży.

W rezultacie ona była uradowana, a ja spocona i zdenerwowana, a o spacerze nie było mowy. Zdarzyło się tak kilka razy. Postanowiłam więc założyć jej obrożę i już nie zdejmować, by później było łatwiej.

 Od tamtej pory nie ma już kłopotu z założeniem obroży i smyczy.

Gdy wiosną i latem Samba zaczęła interesować się ogrodnictwem,

zmuszeni byliśmy odgrodzić ogród od reszty działki i tym samym wydzielić miejsce dla psów.

Ostatnio Samba na początku każdego spaceru bardzo gryzie smycz i próbuje się nią bawić. Uszyłam dla niej długi gałgan z materiału, żeby to nim się zajęła podczas spaceru. Jednak smycz bardziej ją interesuje.

Gdy ja stawiam jej wymagania, mój mąż ją rozpieszcza... niestety.

Samba jak brazylijski taniec - jest radosna , posiada ogromne pokłady sił witalnych i wielki temperament. 

Czasami w ogóle się nas nie słucha, ale tylko czasami :)