Niezapomniane chwile lutego ' 22

Tworząc cykl "niezapomniane chwile" myślałam, że będzie on ściśle związany z miłymi chwilami, które trudno zapomnieć. Życie przynosi jednak niespodzianki i chwile niełatwe, które równie trudno wyrzucić z pamięci. Tym razem nie będzie to zwyczajowe podsumowanie miesiąca. Przepraszam, że raczę Was takimi właśnie wspomnieniami.

Luty nie był dla mnie miesiącem przyjemnym ani łatwym. Trzy kolejne orkany, które powiały nad Polską dały się nam mocno we znaki. I sama już nie wiem czy był to orkan Dudley czy Eunice - nie ważne, ale jeden z ostatnich porwał doszczętnie folię zamocowaną na stelażu tunelu foliowego, naruszył całą konstrukcję i pozrywał dachówki z pomieszczenia gospodarczego, a w rezultacie pozbawił nas prądu na długie sześć dni - od 19 do 24 lutego włącznie. Czekaliśmy... czekaliśmy z nadzieją z dnia na dzień coraz słabszą. Trudno było uwierzyć w to, że tyle dni bez prądu, bez zasięgu sieci telefonicznej i łączności internetowej - jest możliwe w dzisiejszych czasach.

Każdego dnia wykonywaliśmy kilka połączeń na numer alarmowy, lecz tam - po drugiej stronie słuchawki codziennie słyszeliśmy niczym niezmącony głos, zapewniający, że zaraz będzie prąd lub że już za chwilę powinien być. Po dwóch dniach puściła mała zamrażalka. Po kolejnych dwóch i duża zamrażalka nie trzymała już mrozu. Część produktów zawiozłam do mamy, póki jeszcze się nie rozmroziły, a resztę zaczęłam pakować w słoiki i pasteryzować. Na szczęście kuchenkę mamy na gaz.

Najgorzej było z ogrzewaniem, bo przecież pompka przy piecu potrzebuje energii. Grzaliśmy w salonie butlą gazową z zamontowanym promiennikiem ciepła. Pewnego dnia zakupiliśmy przetwornicę ( ostatnią w mieście ), by czerpać prąd z silnika samochodu. Mieliśmy naprawdę dużo szczęścia, bo w kilku sklepach nie było już żadnych tego typu urządzeń, aż w końcu znaleźliśmy jedno, które siedem dni temu ktoś zarezerwował i do tej pory nie odebrał. Wróciliśmy do domu przeszczęśliwi z przetwornicą pod pachą. Teraz wiedzieliśmy, że nie zginiemy. Nareszcie można było normalnie napalić w piecu i ogrzać cały dom. Nigdy nie przypuszczałam, że jakaś przetwornica, o której istnieniu dotąd nie miałam pojęcia przyniesie mi tyle radości.

Pewnego dnia mocno zaświeciło słońce. Wybrałam się z psem na spacer do pobliskiego lasu. Spacerowałam i co chwilę rzucałam Sambie nowy kijek, a ta w pysku przynosiła go do mnie. Nagle zobaczyłam nisko nad moją głową jakieś kable. Grube, metalowe, poskręcane przewody zwisały coraz niżej i niżej, a na końcu były przywiązane do drzewa na wysokości 1 metra. Za nimi dojrzałam kolejne przewody, leżące na ziemi i wijące się pod nogami w nieskończoność. Wróciłam poirytowana do domu i oznajmiłam mężowi, żeby nie czekał na prąd, bo prądu na pewno nie będzie ani dziś ani jutro.

Moje obawy udzieliły się mężowi i następnego dnia pojechał do zakładu energetycznego, by osobiście zgłosić awarię. Pani - ze zdziwieniem stwierdziła, że takich zgłoszeń się tu nie przyjmuje. Mąż  zapytał tylko: czy to normalne, że przewody leżą na ziemi bez zabezpieczenia? W odpowiedzi na te słowa pani natychmiast wzięła się do pracy i przyjęła zgłoszenie.

Następnego dnia rano ujrzeliśmy na polanie, przed naszym domem samochody, dźwigi, koparki i wszelkiego rodzaju ciężki sprzęt. Samochody i pracownicy wymieniali się, przyjeżdżali nowi i praca nabierała tempa. Natomiast dla nas zaświeciło światełko nadziei. Po naprawdę długich 134 godzinach - szóstego dnia wieczorem popłynął prąd. Razem z nami awaria objęła tylko 5 gospodarstw.

Powie ktoś: co się tak martwisz ? Przecież to nic takiego. Po prostu zgasło światło. Rzeczywiście sam brak prądu nie męczył tak bardzo, choć wielu czynności po prostu nie można było wykonać. Samo ogrzanie domu było problemem. Najgorzej jednak męczył brak łączności z rodziną. Przez cały ten czas kompletnie nie mieliśmy zasięgu telefonicznego. Nie mogliśmy do nikogo zadzwonić ani też nikt nie mógł połączyć się z nami. Smutno było i trudno. Powoli traciliśmy cierpliwość i nadzieję.  Czuliśmy się porzuceni na tym naszym pustkowiu i oderwani od świata. To coś innego, gdy  ascetyczne życie pustelnicze w chacie pośród kniei jest dla kogoś świadomym wyborem. Zupełnie inaczej jest, gdy coś nas zaskakuje i trzeba stawić temu czoło. Każdego dnia uczymy się czegoś nowego.