Nie mamy nic do stracenia

Najpierw o czymś marzymy, potem spełniamy marzenie i ... co dalej ? Czy to jest dokładnie to , o czym myśleliśmy ? Czy spełnione marzenie to już wszystko ?

Kupiliśmy dom. Spełniliśmy marzenie, ale teraz próbujemy to jakoś ogarnąć. Na razie jest ciężko, bo żyjemy na dwa domy - mąż tam, ja tu. Mijamy się, widzimy tylko wieczorem lub rano, czasem co drugi dzień, krótko, szybko, w biegu ... i dzwonimy - mnóstwo telefonów.
Coraz częściej gubię się w tym.
Dziś na przykład, budzę się w naszym miejskim mieszkaniu, w wygodnym łóżku, ale już rano wiem, że nie mam czasu na wylegiwanie się, bo muszę jechać na wieś. Tam czekają dwa pieski, które zostały same tej nocy.
Zatem wstaję szybko, wypijam herbatę, zagryzam kromką chleba z makrelą i wyprowadzam na spacer naszego miejskiego psa.
Potem wsiadam w samochód, robię podwójne zakupy i w drogę !
Ale nie tak szybko.
Listę zakupów mam w głowie. W sklepie napełniam wózek i zadowolona staję w kolejce do kasy. Po trzykrotnym użyciu mojej karty okazuje się, że jest ona zablokowana i zakupy muszą zostać w sklepie. 
Śmieję się sama do siebie, bo komuż jak nie mi może przytrafić się coś takiego ? Mojemu mężowi - nigdy ! Mnie - zawsze !
Jadę do banku. Przemiła pani wyjaśnia mi wszystko po kolei : okazuje się, że PIN do nowej karty trzeba sobie pobrać samemu przez internet, a stara karta jest już nieaktywna.
Nagle przypominam sobie, że zostawiłam samochód przed bankiem i nie zapłaciłam za miejsce parkingowe. Wybiegam z banku i wykupuję ten nieszczęsny bilet.
Wracam do banku, wypłacam gotówkę i jadę po moje zakupy do sklepu. Okazuje się, że znów muszę stanąć w kolejce i wyłożyć zakupy na taśmie. O zgrozo !!! A ja się przecież spieszę !!!
W bagażniku dzielę sprawunki na miejskie i wiejskie. Parkuję pod klatką i lecę. Nie wiem dlaczego zawsze wtedy, gdy mam pełne ręce, wypadają mi klucze i muszę się po nie schylać ( ? ) Wbiegam po schodach na drugie piętro, zostawiam torbę, coś tam mówię do córki, która dopiero co wstała z łóżka i już mnie nie ma.
Uciekam od miejskiego zgiełku, od banków, kart, PIN-ów, parkometrów , itd.
Siadam za kierownicą i jeszcze jestem w biegu, i nie mogę ochłonąć. Wiem, że za długo zatrzymały mnie te sprawy.
Próbuję się odprężyć. W radiu słyszę piosenkę : " Nie mamy nic... do stracenia, możemy góry przenosić..." 
Może to o mnie ? 
Jadę przez las, szybko jak nigdy. Dojeżdżam do domu. Jest 11.00, a miałam być wcześnie ( !!! )
Psiaki już czekają. Rzucają się na mnie, nie bacząc, że rwą mi rajtuzy.Oli nie wytrzymuje i sika na wylaną posadzkę cementową.
Wypuszczam psy na ogród, napełniam im miski, a sobie robię herbatę z cytryną.

Wygłaskane, nakarmione wylegują się teraz w promieniach słońca. Ja rozkładam fotel na trawie, biorę bułę w jedną rękę i kubek z herbatą w drugą. Timi przychodzi do mnie i patrzy tymi swoimi ślipiami błagalnie, i coś tam mówi po psiemu. Dzielę się z nim kawałkiem słodkiej bułki. Odpoczywamy. 
Już jestem spokojna. Już jestem u siebie.