Spróbuj ziemi, czyli zmagania z ogrodem

Ostatnio na jednym z blogów przeczytałam o tym, że w czasie wakacji warto spróbować czegoś nowego, czego się wcześniej nie robiło. Pomyślałam, że chciałabym znów zacząć jeździć na rolkach. Jednak jak na razie spróbowałam czegoś zgoła innego. Spróbowałam zmierzyć się z ogrodem. Niby nic takiego nowego, bo mieszkając w mieście przecież też uprawialiśmy naszą miejską działeczkę. A jednak !
Wtedy należały do mnie tylko drobne prace, takie jak pielenie grządek, przycinanie krzewów i zbiór owoców. Byłam też głosem doradczym w sprawie sadzenia nowych roślin i zagospodarowania przestrzeni. Cięższą robotę w postaci wykopów wykonywał mój mąż. Ziemia tam była żyzna i wszystko rosło bez nawożenia.
Teraz w naszym nowym, wiejskim ogrodzie przydomowym to ja gram pierwsze skrzypce, a właściwie to jestem dyrygentem i całą orkiestrą.
Mąż nieustannie zajmuje się remontem domu, a mnie w udziale przypadł ogród i to nie z wielkiej chęci, ale po prostu KTOŚ musiał się tym zająć.
Wstępny projekt ogrodu powstał na kartce papieru, narysowany niedbale długopisem i ołówkiem, bo dla siebie to się nie chce i nie ma czasu. Jesienią posadziliśmy kilka roślin wieloletnich i czekaliśmy... Wiosną okazało się, że wiele z nich niestety nie przetrwało zimy. Ponadto gleba jest bardzo wyjałowiona i piaszczysta. Nie zastanawiając się długo, zamówiliśmy wywrotkę podłoża lekko gliniastego i tak na środku ogrodu powstała wielka hałda ziemi. Wdrapuję się na nią, by naładować ziemię do wiadra i kawałek po kawałku użyźniam teren. Przed posadzeniem roślin wsypuję do dołka to lepsze podłoże i trochę mieszam je z tym piaszczystym, dodając jeszcze obornik granulowany.
Muszę Wam powiedzieć, że bardzo zbliżyłam się do ziemi. Dopiero teraz wiem, co znaczy ciężka praca w ogrodzie. Wiatr czy deszcz czy ostre słońce - nic mnie nie powstrzyma ! Praca musi być wykonana i daje satysfakcję, ale i zmęczenie.
Teraz biegam ze szpadlem, motyką i grabiami, ziemię przerzucam, wybieram kamienie, brudzę ręce i twarz, i ... podziwiam jak ogród powoli nabiera kształtu.
Spróbowałam czegoś nowego - ziemi !? Tak, bo ciężka praca uczy szacunku i pokory. Nie, żeby mi tego brakowało, ale zawsze to nowe doświadczenie i krok naprzód.

Tawułki japońskie

 Kocimiętka, którą dostałam od Krysi.

Tworzenie skalniaka- tu wszystko się przyda.

Miałam przyjemność wielokrotnie uczestniczyć w pieszej pielgrzymce na Jasną Górę. Poznałam wtedy wielu ludzi, którzy ciężko pracowali, gdyż nocowaliśmy we wioskach, w domach i stodołach. Nasi gospodarze byli głęboko wierzący, szalenie gościnni i często mocno przepracowani, ale potrafili zaskoczyć nas kulturą, gawędą  i dobrym słowem, a przede wszystkim pokorą. Dowiedziałam się od nich, że dawniej, gdy mijało się ludzi pracujących na polu, witało się ich pozdrowieniem : Szczęść Boże ! Obecnie już się tego nie robi, przynajmniej w moim regionie, a szkoda, bo to bardzo miły zwyczaj.