Chodzenie po morzu

" Nie bój się chodzenia po morzu

nieudanego życia

wszystkiego najlepszego

dokładnej sumy niedokładnych danych

miłości nie dla ciebie

czekania na nikogo

Przytul w ten czas nieludzki

swe ucho do poduszki

bo to co nas spotyka

przychodzi spoza nas"

                                                         ks. Jan Twardowski 

Gdy pewnego dnia pojechałam z mężem do Świnoujścia,

by wylegiwać się na plaży... ech ! Szkoda gadać...

 Wyjechaliśmy o 7 rano i wtedy jeszcze nie było wiadomo jaka

będzie pogoda. Dlaczego i po co tak wcześnie ?

Już wyjaśniam ! Mąż pracuje w terenie ,a ja zabrałam się z Nim na wycieczkę. Dojazd do Świnoujścia nie jest "usłany różami",
bo trzeba pokonać rzekę Świnę...

 Świnoujście położone jest na trzech wyspach: Wolin, Uznam i Karsibór. 
Naprawdę !!! To jedyne takie miasto !!!
Od północy Świnoujście graniczy z Morzem Bałtyckim, a od południa granicę miasta wyznacza rzeka Świna i Zalew Szczeciński.
Cały region posiada bardzo charakterystyczny mikroklimat, dzięki któremu można 
tu leczyć najróżniejsze schorzenia.
Znajdują się tu złoża wód solankowych, jodkowych i borowinowych.

Aby przedostać się na wyspę Uznam trzeba skorzystać z przeprawy promowej, 

bo po prostu nie ma innej drogi.

Może to się wydawać interesujące - zwłaszcza, gdy jedzie się

pierwszy raz, ale na dłuższą metę - uwierzcie mi - to męczące.

Przeważnie kursują dwa promy na zmianę, które mogą pomieścić

sporą ilość samochodów na pokładzie, ale w sezonie letnim

to zdecydowanie za mało. 

Tak więc - wracając do naszej podróży - półtorej godziny w kolejce na prom upłynęło nam dosyć miło, bo w tym czasie zjedliśmy śniadanie 

i porozmawialiśmy o różnych sprawach ( w drodze powrotnej zajęło nam to 
ponad 3 godziny !).

Gdy dotarliśmy na miejsce, czyli na plażę - zaczął kropić deszcz, 

ale i tak cieszyłam się z tej wycieczki, bo po tych wszystkich 

wcześniejszych ograniczeniach epidemiologicznych 

człowiekowi aż chciało się wyrwać gdziekolwiek.

Cóż ? Krem z filtrem tym razem mi się nie przydał, ale byłam przygotowana 
na każdą pogodę. Założyłam kurtkę przeciwdeszczową i ruszyłam wzdłuż plaży. Przecież deszcz nie może popsuć mojego szczęśliwego dnia !

Trzeba Wam wiedzieć, że plaża w Świnoujściu jest baaardzo szeroka i uznana jest za najszerszą plażę w Polsce.

W niektórych miejscach osiąga nawet 200 metrów szerokości.

Piasek nanoszony przez prądy morskie i sztormy powoduje, że co roku zwiększa się powierzchnia miasta, a linia brzegowa w ciągu ostatnich 200 lat 

przesunęła się o 1,5 km.

Najpierw zdjęłam sandały i pobiegłam umoczyć nogi w morzu... cudownie !!!  
Tego mi było trzeba !!!

Choć jestem córką północy i morze to dla mnie normalka... zawsze, niezmiennie kontakt z mokrym piaskiem i szumem fal sprawiają mi radość. To poczucie niczym nieograniczonej wolności i szczęścia, których można doznać jedynie w taki sposób - dotykając i odczuwając wszystkimi zmysłami. To zastrzyk energii, której
każdy z nas potrzebuje od czasu do czasu, by naładować baterie,
magazynujące i pobudzające siły witalne.

Zupełnie nie wiem dlaczego zaczęłam zbierać kamyki i muszelki.

Chyba nie potrafię się im oprzeć. Wydaje mi się, że każda muszelka jest inna, niepowtarzalna i jedyna w swoim rodzaju.

Nie znalazłam na tej plaży tego, co lubię zbierać najbardziej

i robię to od lat - kolorowych szkiełek, wypłukanych przez

słoną wodę morską. Dziwne... ale tu ich nie było.

Chodząc po morskim brzegu przyglądałam się hałasującym

mewom i niebu, a w głowie grała mi melodia znana i słowa:

" nie bój się chodzenia po morzu..." - do posłuchania - tutaj

W oddali dostrzegłam wiatrak. Obrałam go za cel mojej
wędrówki po plaży. Ten wiatrak to tak naprawdę znak nawigacyjny umieszczony na brzegu morza, zwany stawą.
Został wybudowany w latach 1873-1874 przy ujściu rzeki Świny do Bałtyku i stanowił on lokalny system nawigacji.
Wiatrak mierzy 10 metrów wysokości, a na jego szczycie - w okienku
widać pulsujące światło, które wyznacza żeglarzom drogę do portu.

Z wiatrakiem związana jest pewna legenda:

Gdy Świnoujście stało się miastem portowym większość mężczyzn
wypływała w morze. Żony zaś czekały na swoich mężów,
którzy po długim żeglowaniu wracali zmęczeni i postarzali.
Pewna kobieta o imieniu Alicja, zrozpaczona wyglądem
swojego ukochanego męża Krzysztofa, który powrócił z rejsu, poszła w nocy na morski brzeg i głośno płakała.
Tajemniczy głos kazał jej szukać ratunku w wiatraku.
Kobieta zbliżyła się do wiatraka, z którego wyszedł stary młynarz
i polecił, by następnego dnia przyprowadziła swego męża.
Młynarz nakazał żonie, by okładała męża błotem oraz by zażywał on kąpieli w morzu i dużo spacerował. Tak też zrobili.
Po tygodniu młynarz zabrał Krzysztofa do wnętrza wiatraka.
Po pewnym czasie mąż Alicji wyszedł stamtąd i nie był już tym samym starym żeglarzem, ale miał piękny, młody wygląd.
Wieść o starym młynarzu, posiadającym niezwykłą moc odmładzania szybko się rozeszła i wiatrak zaczęli odwiedzać inni marynarze, powracający z rejsów.
Gdy stary młynarz umarł, mechanizm wiatraka zatrzymał się.
Okazało się, że nikt nie poznał sekretów młynarza.
Mimo to spragnieni młodości i zdrowia ludzie nadal przybywali
do Świnoujścia, by korzystać z kąpieli błotnych i solankowych,
i przybywają tu po dziś dzień.
 Wiele osób nadal wierzy, że wiatrak posiada 
magiczną moc.