Tradycja

 Wczoraj po południu spotkałam się z przyjaciółką w kawiarni, w centrum miasta. Wystrój, muzyka i palące się świece wprowadziły nas w świąteczny nastrój. Było miło i przyjemnie, mimo że za oknem deszcz. Poplotkowałyśmy sobie o codziennych sprawach i o tych mega ważnych - o emocjach, wrażliwości, o tym co dla kogo dobre, itd. Lokal był prawie pusty. Oprócz nas przy innym stoliku siedziała tylko jedna para. Pomyślałam: gdzie podziali się wszyscy ludzie ? Na koniec spotkania przytuliłyśmy się i złożyłyśmy sobie życzenia świąteczne.

Następnie wybrałam się do galerii handlowej, by coś tam kupić, dokupić - jak to przed świętami. Ludzi było dużo w każdym sklepie. Tłoczyli się, tarasowali przejścia, zastanawiali długo nad zakupem, snuli pomiędzy regałami. Pomyślałam: dlaczego ? Dlaczego tak żyjemy ? Pędzimy z telefonem w ręku, teczką pod pachą i nie mamy czasu na to, co naprawdę ważne. Przecież w tym jednym dniu nie nadrobimy całego roku. Wrzuciłam na luz i zrezygnowałam z zakupów. W drodze do samochodu kupiłam na straganie mały upominek dla siebie.

Została refleksja. W dzisiejszych czasach nowoczesnych utraciliśmy to, co najważniejsze. Nie spotykamy się, nie rozmawiamy, rzadko kiedy jesteśmy mili, uprzejmi, dobrzy, bezinteresowni. Coraz częściej warczymy na innych, krytykujemy, zazdrościmy, obrażamy się. Gdy nadchodzą święta kupujemy drogie prezenty, by... no właśnie ! Po co ? Czy po to, by rozgrzeszyć swoją nieobecność, brak zainteresowania, brak czasu ? Czy tym prezentem chcemy wyrazić wszystkie uczucia, na które nie znaleźliśmy czasu przez cały rok ? Może tak, a może nie. Ja już naprawdę nie wiem. Może zawsze tak było, a ja coś wymyślam, bo po prostu się starzeję ?

Gdy byłam dzieckiem - owszem - bardzo ważne były dla mnie prezenty, lecz one miały zupełnie inny wymiar. W sklepach prawie niczego nie było. Cieszyłam się, że dostanę coś wyjątkowego i zawsze była to wyjątkowa rzecz, choć czasem drobna i banalna. Poza tym przed wigilią siedziałam z babcią w kuchni i lepiłam pierogi, tarłam chrzan. Potem z dziadkiem ubierałam choinkę. Dziadek opowiadał historie o każdej bombce, a potem siadaliśmy wygodnie przed telewizorem i oglądaliśmy razem film. Przed świętami w domu panowała ogólna krzątanina - dużo pracy, rozmów i śmiechu, ale bez spiny.  Na wieczerzę każdy zakładał odświętne ubranie, tradycyjnie dzieliliśmy się opłatkiem, śpiewaliśmy kolędy i smakowaliśmy każdą potrawę.

Potem długo jeszcze te wigilie w naszym domu tak wyglądały, nawet gdy dziadków zabrakło. Wszyscy zjeżdżali się do nas. Teraz, gdy każde z rodzeństwa przeprowadziło się do pięknych domów - wigilia stała się problemem. Zawsze pada pytanie: u kogo ? Jakoś nikt nie chce podjąć się tego zadania. Każdy ma inne plany, swoją rodzinę, teściów. Brakuje spontaniczności i zwykłej radości.

***

"Tradycja to dąb, który tysiąc lat rósł w górę [...]

Tradycja naszych dziejów jest porowym murem,

to jest właśnie kolęda, świąteczna wieczerza, 

to jest ludu śpiewanie, to jest ojców mowa.

To jest nasza historia, której się nie zmieni,

a to co dookoła powstaje od nowa 

to jest nasza codzienność, w której my żyjemy."

                                    / cytat z filmu "Miś" 1980r./

Kochani ! Życzę Wszystkim radosnych Świąt Bożego Narodzenia, przepełnionych serdecznością i miłością !