Aaa, kotki dwa...

Minął już rok, odkąd pojawiły się u nas koty. Na początku w ogóle nie miałam pojęcia jak z nimi postępować, ale dostałam od Was mnóstwo rad, dzięki którym opieka nad kociakami nie była już dla mnie taka straszna.
Koty okazały się wspaniałymi towarzyszami naszego życia, choć zaczątki nie były łatwe ani dla nich, ani dla psów, ani też dla nas.

Naprawdę nie wiedziałam wielu rzeczy o kotach, ale dzięki Waszemu wsparciu, wątpliwości i strach przed nieznanym stopniowo ustąpiły.
Oczywiście kotki miały wiele przygód, którymi wprawiały nas w niemałe zdumienie, a czasem w zakłopotanie. 
Pewnego ranka Kajtek wrócił do domu i zaczął zostawiać czarne ślady na kanapie, na poduszce i wszędzie, gdzie się pojawił.  Dopiero po chwili zobaczyliśmy, że cały brzuszek i łapki miał umoczone w jakimś mazidle. Nie mieliśmy pojęcia, co się stało ? Kot nie mógł się sam wylizać z tego smaru. Chodził i otrzepywał się ciągle, więc wzięłam go ostrożnie pod prysznic i przy użyciu szamponu dla psów w końcu udało się zmyć zabrudzoną sierść. Po kilku dniach mąż odkrył źródło owego nieszczęścia - olej silnikowy, który stał koło domu w szerokim pojemniku okrytym folią.

Innym razem zaginął nam Berni. Gdy pojawił się przy płocie, nie miał siły iść, a z pyszczka ciekła krew. Byliśmy poważnie zaniepokojeni. Kotek nie chciał jeść, nie przemieszczał się i charczał. Podczas wizyty u weterynarza okazało się, że kot musiał  bardzo mocno w coś uderzyć, bo miał złamane podniebienie. Lekarz nie dawał mu zbyt dużych szans na przeżycie, ale Berni dzięki lekom i naszej opiece dość szybko się z tego "wylizał".

Rodzeństwo :Kajtek, Luka i Berni - zawsze razem :)

Pokochaliśmy te milutkie futrzaki, choć na początku podchodziliśmy do nich "jak pies do jeża".

Coś w tych kotach takiego jest, że ocieplają atmosferę, przykuwają uwagę, wprowadzają spokój. Stałam się chyba bardziej kociarą niż miłośniczką psów - zakochana w kotach.