Wypalam się, czyli 10 kroków w walce z wypaleniem

Zawsze kroczyłam przez życie z uśmiechem (zresztą nadal mi się to zdarza ) 

i myślałam, że pewne sprawy nigdy nie będą mnie dotyczyły. 

Jak bardzo się myliłam...

Gdy ktoś mówił, że jest zniechęcony i nie ma sił, by pracować 

- myślałam sobie: to przejściowe - i odpowiadałam:

- Spójrz, jaki piękny dziś dzień ! Ciesz się, że pracujemy razem !

Nie wiedziałam, że wkrótce i mnie dopadnie taki stan.

Pojawił się - jakby znienacka: brak siły wewnętrznej,

brak motywacji, niekończące się zmęczenie i narzekanie.

Wypaliłam się i nie podobał mi się ten mój obniżony nastrój.

Chciałam z nim walczyć, ale jak, gdy brak mocy ?

Byłam na skraju załamania. Nawet nie miałam siły, by pisać bloga.

Próbowałam coś wymyślić, wykrzesać z siebie, udawać, że jest dobrze, 

ale to nie było takie proste..

Wpadłam w dziurę wypalenia, z której nie tak łatwo jest się wydostać. 

Czułam, że jestem do niczego. Chciałam nawet zmienić pracę...

Spotkałam dawnego kolegę z dzieciństwa, który podobnie jak ja

przez trzydzieści lat pracuje w jednej firmie. 

Spojrzeliśmy sobie w oczy i zobaczyłam w Jego oczach

smutek i zmęczenie. Powiedział, że ma już dosyć tej swojej pracy

i najchętniej rzuciłby to wszystko. Pomyślałam: - więc nie tylko ja ?!

Ponarzekaliśmy sobie na te swoje prace i ogrom obowiązków ponad siły. 

Kolega, żegnając się ze mną powiedział: - Nie martw się. To minie.

Myślałam jeszcze w domu o tym wszystkim.

Podczas kilku dni wolnego - odpoczęłam w ciszy i spokoju. Okazało się, 

że bardzo tego potrzebowałam.

Poukładałam myśli i postanowiłam, że muszę się wziąć w garść !

No to zaczynamy ! 

Moja walka z wypaleniem zawodowym.

Po pierwsze : 

Zdałam sobie sprawę z tego, że chodzę do pracy po to, 

by zarabiać pieniądze. Nie oznacza to wcale, że będzie tam miło i przyjemnie 

- to fakt !

Po drugie:

W pracy mam do wykonania zadania i obowiązki.

Nie powinnam działać emocjonalnie, lecz profesjonalnie skupić się na zadaniu.

Po trzecie:

Nie można brać w pracy i poza pracą zbyt dużo obowiązków na siebie.

Trzeba zacząć się szanować, bo nikt nie jest super bohaterem.

Po czwarte:

Po pracy trzeba znaleźć dla siebie jakieś alternatywne zajęcie, 

które wypełni wolny czas - takie, które daje poczucie szczęścia.

Nie porzucać swoich pasji !

Skupię się na tym, co potrafię robić najlepiej.

Po piąte:

Nauczyć się mówić "nie", czyli nauczyć się odmawiać - zarówno

w pracy jak i w życiu osobistym. Kalkulować na chłodno, co dla mnie jest dobre. Zacznę teraz dokonywać wyborów korzystnych dla siebie, a nie takich, by kogoś 

nie urazić i by kogoś uszczęśliwiać.

Po szóste:

Nie rozmieniać się na drobne, chwytając się wielu zajęć.

 Po pracy będę robić tylko to, co kocham najbardziej, 

co mnie uskrzydla i na czym mi zależy.

Po siódme:

Trzeba zrobić czasem coś niezwykłego, coś innego, inaczej niż zazwyczaj,

by nie popaść w rutynę i życiową nudę. 

Umówić się z koleżankami na kawę lub wypad do SPA.

Odwiedzić znajomych, których się dawno nie widziało.

Po ósme:

Trzeba pamiętać o odpoczynku. W razie potrzeby poprosić 

pracodawcę o kilka dni urlopu i nie wstydzić się tego.

Po dziewiąte:

W pracy nie słuchać plotek i podżegania koleżanek.

W takiej sytuacji stanowczo odmówić udziału w rozmowie lub umiejętnie

wykręcić się na pięcie do swoich zajęć.

Po dziesiąte:

Wracam do mojego dziennika, w którym zapisuję plany - te najbliższe, 

codzienne i miesięczne. Dzięki temu nie umkną mi ważne sprawy.

Polecam ten sposób !

Kochani ! Dziękuję, że jesteście !

" Człowiek gromadzi z wolna doświadczenie

- tak z kropel bystre powstają strumienie."

                                          / Aliszer Nawoi /