Narodziny pasji

Zwlekałam i zwlekałam z napisaniem tego posta.

Dziś postanowiłam, że nie ma na co czekać, bo czasy są trudne

i jutra może nie być... ech ! Co ja gadam ?!

W każdym bądź razie: carpe diem !

Od zawsze wiedziałam, że muszę robić coś, co mnie

pociąga, zachwyca, sprawia radość i daje poczucie szczęścia.

To pasja, a właściwie chyba wiele pasji, które łączą się ze sobą

i przeplatają. W moim przypadku można byłoby to nazwać: 
zamiłowaniem do rękodzielnictwa.

 Oprócz obowiązków domowych zawsze znajdowałam czas 

na moje kartki, szycie, decoupage i twórczość przeróżną.

Natomiast mój mąż zawsze twardo stąpał po ziemi, 
wspierał moje poczynania i przyglądał się im.

Wiedziałam, że mogę sobie pozwolić na zaszycie się 

w pracowni - czasem na długie godziny, bo On ogarniał całą resztę - do czasu.

Po wielu latach i On znalazł coś, co Go wciągnęło.

Przez ostatnie dwa lata zbierał informacje, kupował książki, czytał... 
Pewnego pięknego, grudniowego dnia pojechaliśmy na spacer na dzikie bezdroża. Cudnie tam było... Mąż chciał sprawdzić jakie krzewy rosną na bagnistym terenie, tuż za Jego rodzinną wioską. Ha ! On już dobrze wiedział, co tam rośnie !

Ubrani w kalosze brodziliśmy przez grzęzawisko, by dotrzeć na miejsce. 
Mąż kroczył pewnie przede mną, a ja przemyślając każdy swój krok - daleko 
za nim. W pewnym momencie poczułam, że bagno wciąga mnie do środka.

 Gdy moja noga zaczęła wpadać coraz głębiej i głębiej w podziemną otchłań, wystraszona zaczęłam krzyczeć.

Cudem udało mi się powstrzymać ten proces. Później byłam już ostrożniejsza 
i nauczyłam się chodzić po bagiennym terenie.

Znajdowaliśmy się  pośrodku  podmokłej łąki, na której potężnie rozrośnięte krzewy wierzby tworzyły niezwykle atrakcyjny krajobraz.
Cudnie tam było !
 Sama natura, nietknięta ludzką ręką - do czasu, kiedy my jej nie naruszyliśmy, 
ale nie ma obawy. Pozostawiliśmy po sobie porządek.

Tak rozpoczęła się nasza przygoda z wikliną.
Gdy nadchodził weekend wyruszaliśmy nad pobliskie rzeki, rowy  i tereny podmokłe, by pozyskać materiał plecionkarski.
Nawet gdy zaczął się czas pandemii wypuszczaliśmy się na łowy.
Kiedy ja szyłam swoją pierwszą torbę patchworkową,
mój mąż wyplatał pierwszy płotek z wikliny.

 W ostatniej chwili zdecydowaliśmy się na wyjazd do Nowego Tomyśla 
i uczestnictwo w warsztatach plecionkarskich. 
Tam powstały nasze pierwsze koszyki z łuby.

Warsztaty odbywały się na terenie Muzeum Wikliniarstwa i Chmielarstwa, 
gdzie mogliśmy z bliska dokładnie przyjrzeć się eksponatom.

Po warsztatach w mężowskiej pracowni pod niebem powstały kolejno: płotki ogrodowe, koszyki, doniczki, ozdoby.

Nawet ja uplotłam wianek koślawy i małą płotkę.
Okazało się, że do wyplatania z prawdziwej wikliny trzeba mieć dużą wprawę, 
bo to wcale takie proste nie jest.

Na pierwszy rzut oka widać, którą rybę ja zrobiłam :)

Widząc zapał mojego męża do plecionkarstwa,
zaczęłam więcej czasu spędzać na szeroko pojętym zajmowaniu się domem, 
bo jak nie ja, to kto ogarnie tą całą resztę ?!